…κάπου στα μέσα Ιουνίου – ανέμελες διακοπές, Καλοκαίρι 1984

“Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Σήμερα ο φίλος μου ο Μ. (που έχει πάρει ένα αγωνιστικó ποδήλατο Mercier και ένα μπλε electric ΒΜΧ και ζηλεύω αφόρητα, μα τον Τουτατή…) μου έβαλε ένα καινούργιο κομμάτι από κασσέτα με τα hits του 84. Η όμορφη ξαδέρφη του με τα μπλέ μάτια, (που νομίζω πως με γλυκοκοιτάζει από την πρώτη μέρα των διακοπών, και πιθανότατα να μην τη γλυτώσει…) σηκώθηκε αμέσως και άρχισε να χορεύει… το ίδιο και ο Μ. Αισθάνθηκα τελείως άσχετος. Ρώτησα για το κομμάτι. Μου είπαν πως είναι το Big In Japan, από ένα καινούργιο συγκρότημα, τους Alphaville. 

Πολύ “καρέκλα”, “φλωριά”, σκέφτηκα… που είναι οι αγαπημένες μου κιθάρες του Adrian Smith και το μπάσσο του Steve Harris από Maiden; Έλεος… things are easy when you’re big in Japaaaan… κι όμως… χμ… κάτι έχει το κομμάτι… Παραδέχτηκα στον Μ. πως μου άρεσε. “Είδες, ” μου λέει, “πιθανότατα κρύβεις έναν φλώρο μέσα σου. Με τα μαλλιά ψυροαποικία και τις κονκάρδες 666 the number of the beast δεν πέφτουν οι γκόμενες φίλε μου…!” Του ζήτησα να μου γράψει την κασσέτα. Στο σπίτι κάθησα και το άκουσα ίσα με 500 φορές. Την επόμενη μέρα πήγα και πήρα καινούργια ρούχα… και με δάκρυα στα μάτια έκοψα και το μαλλί… άφησα μόνο τη φράτζα… new alexx, new so 80s wave look, new mood. Let’s get Big In Japan!

To επόμενο βράδυ θα πηγαίναμε στη disco Hide-Out (η πιο in disco στο εξοχικό – μέχρι τότε δεν πέρναγα ούτε απ’ έξω…). Με μια βαθειά ανάσα μπήκα μέσα. Δεν με γνώρισε κανείς… Με το που μπήκα έπαιζε το Big In Japan. Ήταν το κομμάτι που και ανάπηρος να ήσουν θα σηκωνόσουνα να το χορέψεις… όπερ και έπραξα. Άκουσα φωνές… “ο alexx!!??… έγινε άνθρωπος! wow…” …ήρθαν όλοι στην πίστα και χορέυαμε όλο το βράδυ. To Big In Japan έπαιξε πάνω από 5 φορές… και κάθε φορά πιο δυνατά. Παντού τυπάκια με φράτζες, wave κουρέματα, ψαλιδιασμένα φανελάκια, παντελόνια “σωλήνες”, πετσάκια στα χέρια… αναλογικοί χορευτικοί ρυθμοί και εντυπωσιακοί ήχοι από synthesizers. Ήταν σίγουρα μία νέα εποχή. Ευτυχώς εκείνη την ημέρα ένιωσα σαν να είμαι part of it. And it felt all right!

Tο ίδιο βράδυ έφυγα με την ξαδέρφη του Μ. by my side… τραγουδώντας things are easy when you’re Big in Japaaaan… “ Εποχή της αθωότητας; Ε, περίπου…

********

21 χρόνια αργότερα… Club 22 – Alphaville Live!

…Δεν ήξερα τι να περιμένω. Ήξερα ότι θα έβλεπα έναν Marian Gold (ως μοναδικό εκπρόσωπο των πάλαι πότε Alphaville) γερασμένο, που δεν θα μου θυμίζει σε τίποτα τα video-clips που είχα δει στο Μουσικόραμα πριν 20 χρόνια (χμ… ίσως καλύτερα γιατί τότε ήταν so glam gay!). Άραγε η φωνή αυτή θα παρέμενε τόσο εντυπωσιακή όσο τότε; Γιατί μιλάμε ίσως για μία από τις καλύτερες και χαρακτηριστικότερες φωνές της δεκαετίας του 80… αυτός και ο Morten Harket (A-Ha). Αυτό που δεν ήθελα με τίποτα να δω θα ήταν 45άρηδες επί σκηνής να βαριούνται την ώρα και τη στιγμή που ήρθαν, να κοιμούνται όταν θα παίζουν για εκατομμυριοστή φορά τα πιο γνωστά τους κομμάτια και να παραπατάνε με ένα μπουκάλι Bud στο χέρι…

Not true at all. Η αρνητίλα που είχα μου έφυγε όταν πλέον είχε βγει ο Marian και είπε τις πρώτες 2 νότες… Ναι ok. Μπορεί να μοιάζει λίγο με τον Maradona στη συνάντηση του με τον Castro και το look του δεν θυμίζει τίποτα αυτό που ήξερα. Αλλά, who gives a sh… στην τελική; Η φωνή του είναι η φωνή των Alphaville! Αυτό πραγματικά αρκούσε και περίσσευε… O ήχος τους πιο rock, το set τους πιο live, το performing τους γεμάτο ενέργεια, πάθος και ένταση. Σε λίγο χρόνο είχαν καταφέρει να μεταδώσουν την ενέργεια σε όλο το Club 22 (που ήταν σχεδόν γεμάτο με ετερόκλητο κόσμο σε ένα ευρύτατο ηλικιακό range).

Κάποια κομμάτια δεν τα ήξερα γιατί… ε, δεν θα απολογηθώ κι όλας, …δεν τα ήξερα. Αλλά αυτά που ήξερα (αυτά που ανέφερε και η Salva) έκαναν όλη την εφηβεία μου να περάσει από μπροστά μου… πολλές φορές “έγχρωμον” και με λίγα παράσιτα… Είχα το ίδιο συγκινησιακό φορτίο με αυτό που είχα όταν είχα ακούσει live τη φωνή του Neil Tenant στη συναυλία των Pet Shop στο Γκάζι…

Δεν θα σταθώ στο καθεαυτό live. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να το δω σαν μία συναυλία ενός οποιουδήποτε συγκροτήματος. Αυτό που μου έκανε όμως φοβερή εντύπωση είναι πως ένα συγκρότημα – θρύλος των 80s, δεν ακολούθησε τη βολική οδό του να έρθει με ένα fake keyboard και να παίξει προηχογραφημένα… Ήταν όλο live (εντάξει, δεν είχαν και μπασίστα οι άνθρωποι και υπήρχαν κάποια basslines play-back, αλλά το set ήταν live πέρα ως πέρα). Μπράβο τους. Και έπαιξαν και άριστα, και είχαν και πολύ δυνατή ενέργεια, και ο Marian (αν και κάπου στην αρχή δεν μπορούσε να συντονίσει τις αναπνοές του) όταν λύθηκε η φωνή του, τα έδωσε όλα… Τελικά εμείς ήμασταν περισσότερο “κάτι κουρασμένα παλικάρια” όχι αυτοί…

Αποκορύφωμα της συναυλίας ήταν εκτός των αναμενόμενων Big In Japan, Sounds Like A Melody, Jerusalem, κλπ. το Forever Young. Είναι η στιγμή του πρώτου ρεφραίν που γυρίζω μες τη καλή ανατριχίλα προς τα πίσω και βλέπω αρκετούς βουρκωμένους να τραγουδάνε σύσσωμοι με τα χέρια ψηλά Forever Young, I want to be, forever young… παραλίγω να βγάλω και εγώ το εμπριμέ μαντηλάκι με τα ελεφαντάκια και…τεσπά. Απίθανη στιγμή.

Άσχετη Παρένθεση : (…φαντάστηκα το Forever Young να το τραγουδάνε όλοι οι αποφοιτήσαντες στην Τελετη Ορκομωσίας Πλαστικών Χειρουργών Ελλάδος με το δεξί χέρι ψηλά και τα δάχτυλα ενωμένα… ο ύμνος… χαχα)

Το αν μία συναυλία είναι καλή ή όχι το καταλαβαίνω πάντα αφού έχω φύγει από το venue. Είναι αυτό που σου αφήνει μέσα σου… Την επόμενη ημέρα έβαλα και εγώ και άκουγα Alphaville… και έπαιξα Trivial Persuit 80s version… και είχα προβλήματα παλιμπαιδισμού… και θα ήθελα πάρα πολύ να ξανακάνω βόλτες με το BMX που είχα πάρει 10 μέρες μετά και να ονειρεύομαι ξανά να πάρω το πρώτο μου synthesizer…

Alexx Decode

---

Στις φωτογραφίες ίσως να μην αναγνωρίζονται οι Alphaville.. Όμως, όσοι πήγαν στη συναυλία της Παρασκευής αναγνώρισαν τις μελωδίες από την πρώτη μουσική τους συγκομιδή, “The First Harvest 1984-1992”, αλλά και τις μετέπειτα δημιουργίες τους. Στα περισσότερα κομμάτια έχει δοθεί διαφορετικό ύφος. Αποδίδονται σε μια πιο… σύγχρονη μίξη, κατάλληλη για live εκτέλεση. Όποιος είχε ακούσει τη συλλογή «Stark Naked and Absolutely Live», που βγήκε πριν 5 χρονια, την Παρασκευή αναγνώριζε …those special ‘live’ changes.

Στη σκηνή ο Marian Gold και όλοι οι υπόλοιποι καινούριοι.
Keyboards: Martin Lister, Guitars: David Goodes, Drums and Percussions: Pierson Grange. Τα βιογραφικά τους στο site των Alphaville αναφέρονται στην βρετανική καταγωγή τους. The studio man, o Bernhard Lloyd, με τον οποίο ξεκίνησε τους Forever Young κι έπειτα Alphaville o Gold, δεν βρίσκεται πίσω από τα analogue synths του. Νομίζω, άλλωστε, πως ο Lloyd ήταν αυτός που απέτρεπε τον Gold από το να κάνουν live εμφανίσεις.

Το live ξεκίνησε με το … “where nothing is grey, she takes me away, and she’s pulling the strings, when she’s playing with love…she’s playing with love..”: “The Victory of Love”. Μετά όλα κύλησαν τόσο γρήγορα… Ήταν που αφήσαμε και το club 22 κάπως βιαστικά και δεν μπόρεσα να αφομοιώσω αυτό που συνέβει. Τώρα αρχίζουν να επιστρέφουν οι εντυπώσεις: ακουστικές και οπτικές! Ο πληθωρικός μουσικός Marian Gold θα μπορούσε σε άλλες εποχές να γεμίσει άνετα στάδιο με μόνο το performance του! Το κοινό ενθουσιώδες, ζωντανό, waving hands in the air!!
Μετά το “Victory of Love” ακολούθησαν γνωστά και μη κομμάτια. 3-4 μου ήταν άγνωστα. Όταν όμως ξεκινούσε η μελωδία των “Mysteries of Love”, “Jerusalem”, ‘Sounds Like A Melody”, όλοι συνόδευαν τον Gold τραγουδώντας μαζί του..

“They’ll never understand the mysteries of love”…..

“To Jerusalem we pray, it’s time to meet you there, let’s take love to Jerusalem”….

“the ringing of your laughter it sounds like a melody to once forbidden places we’ll go for a while…”: Aυτό το τελευταίο με συνεπήρε πραγματικά!
Όπως κι ένα άλλο κομμάτι, πιο πρόσφατο, που έχω ακούσει άλλη μια φορά. Θυμήθηκα τους στίχους και το αναζήτησα … “Although you were with me, save a prayer, a prayer for me…When will I ever come back again?”
(Around The Universe). Πανέμορφη μπαλάντα, από εκείνα τα λιγότερο δημοφιλή τραγούδια που ξέρουν καλά να δημιουργούν οι Alphaville.

Στο τέλος, που περιελάμβανε 2 encore!, οι Alphaville έκαναν τον κύκλο τους. Τελείωσαν σχεδόν…από εκεί που άρχισαν. “Big In Japan” και “Forever Young”. Ο Gold διαισθάνθηκε πως δεν υπήρχε νόημα στο να στερήσει τη μεγάλη επιθυμία και απόλαυση από το κοινό του…….που ήθελε να του αφιερώσει τραγούδι! And the audience started singing all by itself:

“Forever young, I want to be forever young,
do you really want to live forever, forever and ever”….

Σκέφτηκα πως άξιζε τον κόπο που περιμέναμε ν’ακούσουμε τους Alphaville τόσα πολλά χρόνια. Σε μια στιγμή το τραγούδι απέκτησε διαφορετική, ξεχωριστή αξία, κυρίως γι’ αυτούς που παραμένουν πιστοί στο άκουσμα και στην απόλαυση αυτού του είδους μουσικής: electronic pop with acoustic dark elements.

Η επόμενη μέρα του live με βρήκε ν’ακούω και πάλι Alphaville.

“For a Million”, “Flame”….”Elevator, indicator, accelerator….uhhh generator….turning on”..!!

Σωτηρία Σιγαλού