[Jean-Christophe d’Arnell – piano, keyboards, metal keys, and percussions; Chloé St Liphard – voice; Xavier Gaschignard – cello; Franz Torrès-Quévédo – guitar and bass guitar ; Carine Grieg – keyboards; (Thibault d’Aboville – Viola (Alto)); Vincent Magnien – electric guitars ]

Οι Collection d’arnell andrea δημιουργούσαν έντονη την εικόνα στροβιλίσματος εντυπώσεων και συμβόλων. Ήταν περιθωριακοί μουσικοί, που κατάφερναν να πρωταγωνιστούν στους χώρους δωματίων. Λέγαμε πως έγραφαν μουσική δωματίου…αιθερική, νεο-κλασική, νεο-κυματική…

Οι στίχοι και η μουσική τους παρέπεμπαν στην αισθητική των στίχων του Baudelaire : “…dans les caveaux d’insondable tristesse, où le destin m’a déjà relégué; Où jamais n’entre un rayon rose et gai.. Je suis comme un peintre qu’un Dieu moqueur.” : Απόσπασμα από το Spleen et Ideal.. Θυμίζει ήδη κάτι; Αν παρέπεμπαν στους Dead Can Dance? Ναι! Και στους Cocteaux Twins των ‘80s και στους Stoa!

Η μουσική-ερμηνευτική πορεία των Collection d’arnell andrea από την κυκλοφορία του πρώτου LP “Un Autumn à Loroy” (1989) μέχρι και πριν τη δημιουργία του τελευταίου album τους θύμιζε παραμονή, σε σημείο εμμονής, σε μια συγκεκριμένη εποχή…σ’ ένα ατέλειωτο φθινόπωρο. “Au Val Des Roses“(1990), “Les Marronniers“(1992), “Cirse des Champs“(1996) “Tristesse des Mânes” (2002): Οι Collection d’arnell andrea συνέχιζαν να φυλλορροούν… Το τσέλλο, το πιάνο, οι συμφωνικές μουσικές επιστρώσεις-αποχρώσεις των keyboards και κυρίως η φωνή της Chloé, που αποδεικνύεται το πιο όμορφο από όλα τα όργανα, κατάφερναν να αφομοιώσουν αλλά και να περιορίσουν τη δυναμική του μπάσσου και των κρουστών.

Oι νέοι Collection d’arnell andrea, όπως μας παρουσιάζονται στο νέο δίσκο “The Bower of Despair” είναι διαφορετικοί! Όχι, όμως, αποκομμένοι από το παρελθόν τους και το παρελθόν γενικά! Το σημαντικότερο είναι ότι βγάζουν τη μουσική τους …εκτός δωματίου!

Πρώτα-πρώτα αναρωτιέμαι τί σημαίνει “The Bower of Despair”. Ζήτησα βοήθεια από τις ηλεκτρονικές μηχανές αναζήτησης αλλά τίποτα διαφωτιστικό.. Μεταφράζω αυθαίρετα τον τίτλο …..A shady resting place ..of despair.. Αντίφαση!

Από τον μελαγχολικό, φθινοπωρινό Baudelaire περνάμε απότομα κι απροσδόκητα στον καταθλιπτικό χειμωνιάτικο υπερρεαλιστή Αpollinaire: “Comme un guetteur mélancolique j’observe la nuit et la mort”.
Θα μου πείτε τί την θέλω όλη αυτήν την ποίηση… Μα οι Collection d’arnell andrea είναι ποίηση πάνω απ’όλα.
-Γράφουν στίχους; Είναι ποιητές.
-Συνθέτουν μουσική; Είναι ποιητές.
Τραγουδούν ποίηση, παίζουν ποίηση!

Άκουσα σχετικά με το νέο album του συγκροτήματος στην εκπομπή Dreamhouse Radio Show του Σκιαδά. Το Bower of Despair περιλαμβάνεται στα 25 καλύτερα albums του 2004. Σκέφτηκα πως είχαμε καιρό να θυμηθούμε τους Collection d’arnell andrea. Και να που μας υπενθύμισαν την ύπαρξή τους μ’ένα album «απόγονο» του “Villers-Aux-Vents” (1994). Aυτό το τελευταίο (“Villers-Aux-Vents”) είχε μια διαφορετική ενεργητική δυναμική που ξέφευγε κατά πολύ από την παθητική ισχύ των προηγούμενων. Οι παραμορφωμένοι καθαριστικοί ήχοι και τα τονισμένα κρουστά απέδιδαν την πολεμική θεματολογία του δίσκου. Η αλλαγή εποχής αρχίζει να φαντάζει ως πραγματική εκδοχή! Όμως, το group παρέμεινε μουσικά στο χώρο της Ευρώπης.

Μετά 3 χρόνια, φανερά πιο ώριμο ηλικιακά, το quintetto από τη Γαλλία επιστρέφει με ένα δίσκο κιθαρο-κεντρικό… και αμερικανοκεντρικό, σαν να συσπειρώνεται γύρω από τις επιρροές που προώθησε η Tess με τους πρώιμους Faith And The Muse και σε μικρότερο βαθμό η Project του Rosenthal με συγκροτήματά της όπως οι Black Tape for a Blue Girl, Lycia …

Στην παλιά πεντάδα έχουν ήδη προστεθεί δύο νεότερα μέλη ο Vincent Magnien ((ηλεκτρική κιθάρα) και ο Thibault d’Aboville (βιόλα). Ο πρώτος κάνει τη μεγάλη διαφορά.
Τα έγχορδα και τα κρουστά επιδεικνύουν τις επιθετικές διαθέσεις και τη δυναμική τους σ’ενα πένθιμο στιχουργικό περιβάλλον. Επιπλέον οι στίχοι είναι γραμμένοι αποκλειστικά στα αγγλικά, όταν στα προηγούμενα albums η γλώσσα που χρησιμοποιούνταν ήταν η γαλλική.

Μια ευρωπαΐκή μουσική υπόνοια βρίσκεται στο 6ο κομμάτι “All I Prayed, All I Needed”

“Faith will never turn my fears
into force, into sunny fields“

και στο 8ο “Time is Fallen” . Έδώ ακούγοντας τη φωνή του Jean-Christophe d’Arnell να «διασχίζει» αργά το cold wave μουσικό περιβάλλον του κομματιού επαναφέρω στο μυαλό μου την φωνή του Brendan Perry στο πρώτο album των Dead Can Dance

Ο δίσκος είναι αξιόλογος γιατί προσφέρει κάτι διαφορετικό! Μια έκπληξη. Είναι χωρίς αμφιβολία ένας gothic rock δίσκος, θυμίζοντας μόνο σε κάποια σημεία του τους αμερικανούς Interpol…

Οι αναφορές σε ήχους του παρελθόντος μπορούν να είναι πολλές, όμως κάτι τέτοιο είναι παρακινδυνευμένο για ένα νέο album. Άλλωστε, οι παραπομπές και επιρροές είναι τόσο καλά δουλεμένες που δίνουν ένα ξεχωριστό χαρακτήρα σ’αυτήν την κυκλοφορία. Κι όχι μόνο αυτό. Ο δίσκος δημιουργεί με το ολοκληρωμένο άκουσμά του την αίσθηση μιας επιμελημένης συμμετρίας. Από τη σκοτεινή γλυκύτητα του βαθιά νοσταλγικού “Wild Trees” μεταφερόμαστε στa κιθαριστικά ξεσπάσματα του “Time Always Blows Away”, από το ξέφρενο, εξαιρετικό, απόλυτα χορευτικό “The Spirits of The Dead” στο αιθερικό, πιο ηλεκτρονικό “Dark Is Veiling My Dawn”.

Μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω αγαπημένα κομμάτια από το δίσκο. Έχουν όλα έναν ιδιόμορφο χαρακτήρα που, όμως, διαμορφώνουν τη νέα μουσική προσωπικότητα του συγκροτήματος. Οι τελικές εντυπώσεις για το album με παραπέμπουν σ’εναν φανταστικό διάλογο: Είναι σαν να απευθύνουν σε μια γυναίκα μια πετυχημένη φιλοφρόνηση για την όμορφη και αισθησιακή παρουσία της κι αυτή ν’απαντάει…

“I’ve experienced moments of my own ugliness before my eyes.. “into my heart, into my soul, into my all” [from “Before I Die”]

p.s. Όσο για την καθυστέρηση αυτής της παρουσίασης το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι ο χειμώνας δεν έχει τελειώσει ακόμα….

Tracklisting
01. From Our Dark Side
02. The Spirits Of The Dead
03. Before I Die
04. Wild Trees
05. Dark Is Veiling My Dawn
06. All I Prayed
07. All I Need
08. Because Your Soul
09. Time Is Fallen
10. Doomed To Memories
11. Time Always Blows Away
12. Procession