Λίγο πριν μπει το 2005 άκουσα τον τελευταίο δίσκο του Ιρλανδού Perry Blake. Είναι κυκλοφορία της Άνοιξης του 2004, δεν κατάφερα όμως να τον προμηθευτώ έγκαιρα…

Ο Perry Blake μου προκαλεί μια αμηχανία… Δεν ξέρω με τί τρόπο να τον πιστέψω… Τον γνώρισα με το Still Life, κυκλοφορία του 1999. Την παραγωγή είχε αναλάβει ο Ross Cullum (παραγωγός γνώστος ήδη από την εποχή των Tears For Fears [Θα τον συναντήσετε και στο «Hurting» με τον άλλο παραγωγό Chris Hughes]). Εκεί ο Perry Blake τραγουδούσε με μια μονότονη, σχεδόν ανέκφραστη φωνή:
«Shine, shine, leave it all behind
Let it go
Shine, shine, leave it all behind
Let it go»

I am deeply sorry, Sir, but I cannot believe in your precepts…

Από την άλλη, αυτή η έντονα ρομαντική, σχεδόν παραπονιάρικη…(or weepy) φωνή επιχειρούσε καταρριπτικές βολές κατά των αμυντικών προσπάθειών των ρομαντικών ακροατών του που αγωνιούσαν να κατανικήσουν τις μελαγχολικές τους διαθέσεις… Με ένα δικό του τρόπο, δηλαδή, ο Blake πιστεύει πως ο καλύτερος τρόπος για να κατανικήσει κανείς τις μελαγχολικές, υπερ-ρομαντικές αδυναμίες του ειναι… να τους παραδοθεί.
To that I did consent!

Το “Still Life” παραμένει ως σύνολο το πιο σκοτεινό album του Perry Blake. Είναι το δεύτερό του, με πρώτο το «Perry Blake». Η κυκλοφορία του πρώτου αυτού δίσκου («Perry Blake») απο την Polydor to 1998 είχε αποτελέσει αντικείμενο προσμονής μεγάλου μέρους της pop μουσικής βιομηχανίας, ενώ όταν κυκλοφόρησε το single “The Hunchback of San Francisco” (δεύτερο κομμάτι του δίσκου), η Jo Wiley του BBC Radio 1 το έκανε αγαπημένο single της εβδομάδας. Επίσης αγαπημένα κομμάτια από τον πρώτο δίσκο του Blake είναι το «Naked Man» και το άλλοτε …επίμαχο “Genevieve (the pilot of your thighs)”.

Στο μεταξύ, η Universal «κατάπιε» την Polygram κι έτσι ο,τιδήποτε δεν ήταν Britney ήταν απορριπτέο. Παρόλ’ αυτά, όμως, οι μουσικές κεραίες των Γάλλων, δεν άφηναν να πάνε χαμένοι ιδιάιτεροι και πρωτότυποι ήχοι. Έτσι, έπιασαν τα σήματα ποιότητας που εξέπεμπε η μουσική του Blake και σύντομα ο τελευταίος υπέγραφε με τη Γαλλική Εταιρεία «Naϊve» για την κυκλοφορία του δεύτερου στη σειρά album του, «Still Life».

Το τρίτο album του Blake, “California”, θεωρήθηκε από πολλούς αποτυχία, γιατί κατά κάποιο τρόπο παρέκκλινε των σκοτεινών διαδρομών στις οποίες είχε συνηθίσει το κοινό του. Αν και οι κριτικές των Γάλλων προέτρεπαν το κοινό να εξασκήσει περισσότερο το ακουσμά του και να προσπαθήσει να παραμερίσει το υφολογικό προκάλυμμα δυναμισμού και αυτοπεποίθησης του album, το κοινό, τελικά, δεν πείσθηκε ιδιαίτερα. Οι μοναχικοί, ηττημένοι ήρωες του Blake, ήρωες μιας άλλης εποχής, πρωταγωνιστές παλιών ταινιών, δεκαετιών ’60 και ’70, είχαν μάλλον εγκλωβιστεί σε στενόχωρες μονόχρωμες οθόνες μικρής ανάλυσης και οι φανατικοί ρομαντικοί θαυμαστές τους, το κοινό του Perry Blake, δεν μπορούσε πια να τους εντοπίσει….

Μέχρι που φτάνουμε στο σήμερα και τη νέα κυκλοφορία του γοητευτικού Ιρλανδού, το “Songs For Someone”. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία του Blake στο εξώφυλλο. And then loads of red… Το κόκκινο μοιάζει να ταράζει την επιμελημένη τάξη και ηρεμία του άσπρου και του μαύρου..
Αναρωτιόμουν τί θ’ ακούσω.
To album ξεκινάει όμορφα με το ηλεκτρονικό «We are not Stars»…

…. «We are not stars
We’re nothing but descendants
Of butlers and attendants
We are like cars
Rusting in a graveyard
With some forgotten saviours»….

Ένα κομμάτι ήδη αγαπημένο μου για τη χρονιά που πέρασε και αρκετά εμπορικό…χμμμ…και γιατί όχι….;; Χορευτικό!

Μια γυναίκα συνοδεύει με την διακριτική, απαλή φωνή της τον Blake… Την αναζητώ στα στοιχεία που μου δίνει το booklet.. Fiona McGeown.. Κι όμως δεν είναι! Backing Vocals on tracks 4, 5 and 11 the booklet says. Αν δεν είναι αυτή τότε ποιός;;; Eίναι ο Perry Blake που δοκιμάζει ένα υπέροχο falsetto. Μας αποπροσανατολίζει ξεφεύγοντας από την αναγνωρίσιμη γκάμα της φωνής του και δοκιμάζεται σε διαφορετικές φωνητικές κλίμακες.
Στο δίσκο αυτό συναντάμε και πάλι τον Marco Sabiu, με τον οποίο συνεργάστηκε ο Blake στο “California”… Πρέπει να είναι βασικός υπεύθυνος για τα μουσικά ανοίγματα που επιχειρεί τελευταία ο μελαγχολικός Ιρλανδός και για τον προσανατολισμό του προς jazz κατευθύνσεις…(the rainy “ava” , “song for someone”), αλλά και για τον καλοδουλεμένο ήχο των εγχόρδων, ιδίως εκείνο το pizzicato -το διακριτικό τράβηγμα των χορδών- στο «You ‘re not alone». Φέρνω στο μυαλό μου την εικόνα φυσικών οργάνων, βιολί, βιολοντσέλο και σε μια άκρη ‘παραμελημένα’ τα δοξάρια τους… unattended bows… like unattended heroes…

Η μελωδικότητα, χαρακτηριστικό των δημιουργιών του Blake, ξεδιπλώνεται μέσα από τις υπέροχες παραγωγές των κομματιών “the fox in winter”, “traveling”, και το αιθέριο -με έναν ανεπαίσθητο μεσαιωνικό απόηχο- “We couldn’t decide”…

Με το συγκερκιμένο review επιχειρώ μια πρόταση για γνωριμία με τον Ιρλανδό τραγουδοποιό, ο οποίος τοποθετήθηκε αρκετές φορές καλλιτεχνικά/υφολογικά ανάμεσα σε ονόματα όπως αυτά του Nick Drake και του Jeff Buckley.. Δεν θα προσπαθήσω για περισσότερα σχόλια σχετικά με το νέο album, πέρα απ’ το ότι ο Blake κατευθύνεται προς μια διεύρυνση του κοινού του, χρωματίζοντας περισσότερο τον ήχο του. Οι παλιοί θαυμαστές του ίσως χρειαστεί να στριμωχτούν λίγο… χε χε…

Πάντως, χαρακτηριστικοί δίσκοι του Perry Blake για μένα παραμένουν οι δύο πρώτοι. Προτίμησή μου το «Still Life» διότι έχει τύχει και των περισσότερων ακροάσεων…

Και παραφράζοντας λίγο τα όσα είχαν γραφτεί παλιότερα στο Ιρλανδικό «Hot Press»: “Perry Blake is a musical maverick who should be keeping pop safe for thinking people”…

“Wise is the man sleeps with the breeze
Nothing will ever bring him to his knees
….
Calm is the girl, flames in her hair
Keeper of paths, mirth and despair”

[Perry Blake, from “Still Life”]

Release date: Spring 2004

Tracklist:

01/ We are not stars
02/ When i’m over you
03/ Lies, lies, lies
04/ The fox in the winter
05/ Ava
06/ Songs for someone
07/ You’re not alone
08/ Native new yorker
09/ Tropic of cancer
10/ Travelling
11/ We couldn’t decide
12/ The end of the affair
13/ Coming home