Λίγο πριν τις 12 τα μεσάνυχτα, τελευταία μέρα του Invitation…έχω καρφωθεί στην πρώτη σειρά (κοιτάζοντας με άγριες διαθέσεις – και ενίοτε υιοθετώντας κάφρικες αγκωνιές- όσους προσπαθούσαν να παρεισφρήσουν μπροστά μου) και για μεγάλη μου χαρά το stage crew τοποθετεί το μικρόφωνο του Peter ακριβώς μπροστά μου και το keyboard του Markus λίγο πιο δεξιά…

Calm down, my heart…don’t beat so fast…

Too late though…τα φώτα σβήνουν και η στιγμή φτάνει…ακούγονται οι ήχοι του In Time…Το κοινό χειροκροτεί και φωνάζει για να βγουν οι αγαπημένοι Wolfsheim στη σκηνή…

“Hallo Gent, we are Wolfsheim”

(Η Dizzy παθαίνει την πρώτη κρίση λιποθυμίας)

Το πρώτο τραγούδι είναι το Underneath the veil και όλο το γήπεδο βυθίζεται σε έναν ωκεανό από μπλε χρώματα και καπνούς…η φωνή του Peter είναι πραγματικά μαγευτική και σε συνδυασμό με τα ηλεκτρονικά spells του Markus το αποτέλεσμα είναι ένα κοινό εκστασιασμένο και άφωνο, παραδομένο στον υπέροχο επίπλαστο κόσμο των 2 Γερμανών…

Άφωνο; Όχι για πολύ.

Στο δεύτερο κομμάτι, το Wundervoll η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται και το κοινό αρχίζει να χορεύει και να τραγουδά, κάτι που θα συνεχιστεί μέχρι το τέλος και θα φτάσει στο απόγειό του όταν έρθει η ώρα για την καλύτερη στιγμή της βραδιάς (και του Σαββατοκύριακου, και του μήνα, και της χρονιάς, και ever, αλλά ας μην συνεχίσω γιατί θα με πουν biased…)…

The Sparrows and the Nightingales
Δεν χρειάζεται ο Peter να μας πει ποιο τραγούδι είναι…παρότι η εισαγωγή – και η όλη εκτέλεση – είναι αρκετά διαφορετική από την original, όλοι καταλαβαίνουν περί τίνος πρόκειται και το Gent παραδίνεται σε ένα οπτικοακουστικό ντελίριο, με αποκορύφωμα, λίγο πριν το chorus, μια θεαματική έκρηξη πυροτεχνημάτων από τη σκηνή και μια καταιγίδα από ασημένια βροχή…
And God is on your side, dividing Sparrows from the Nightingales…
watching all the time, dividing water from the burning fire…inside…

Αυτά είναι!!!!!!

(δεύτερη κρίση λιποθυμίας της Dizzy)
Τη συνέχεια μπορεί κανείς να την φανταστεί πολύ εύκολα…όλο το κοινό να έχει ενωθεί σε μια φωνή και να τραγουδά, τα πρόσωπα του Peter και του Markus να λάμπουν από χαρά – ο Peter δεν σταματούσε να ευχαριστεί το κοινό και ο Markus σχεδόν δεν πίστευε στα μάτια του – , το light show εκπληκτικό, με συνεχείς εναλλαγές χρωμάτων (μακάρι να το φέρουν και στην Αθήνα!!!!!) και τα πυροτεχνήματα απλά μαγευτικά, όλα αυτά τα effects λειτούργησαν ως συνοδοί στο θαυμαστό αυτό ταξίδι στον κόσμο των Wolfsheim, με leaders μια βελούδινη φωνή και το μουσικό κουτί της Πανδώρας στα χέρια του Markus…
Πότε πέρασε μιάμιση ώρα;;;

Τελευταίο κομμάτι το Kunstliche Welten (παρένθεση: ο λαιμός της Dizzy έχει σχεδόν κλέισει) και με το που φεύγουν από τη σκηνή ένα μόνο πράγμα ακούγεται…
Zugabe! Zugabe!
(μτφ: Encore! Encore!)

Kein zuruck
Δεν περίμενα ποτέ ότι θα ζούσα την ίδια εμπειρία με το κοινό του Βερολίνου (όπως ακούγεται στη live version του Kein zuruck, στο single του Find you’re here), μέχρι που άκουσα αυτή την εισαγωγή και πλέον έπαψα να ζηλεύω θανάσιμα το γερμανικό κοινό για την τύχη του.
Φτάνει όμως δυστυχώς η ώρα για το τελευταίο κομμάτι…το δεύτερο encore είναι κοινή απαίτηση του κοινού που φώναζε ρυθμικά ένα γυναικείο όνομα…(Mirth, ετοιμάσου να λιποθυμήσεις): Annie! Annie! Annie!
Αυτό ήταν…η μαγεία εξαφανίστηκε όταν αποχώρησαν οι Wolfsheim από τη σκηνή…μια πραγματικά υπέροχη συναυλία, που άξιζε 1000000 φορές την οποιαδήποτε ταλαιπωρία…με βαριά καρδιά φύγαμε από το συναυλιακό χώρο, όμως και με ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη…the dream came true, but all dreams must come to an end to retain their magic qualities…

The setlist:

In Time
Underneath the Veil
Wundervoll
Care for you
Approaching Lightspeed
I won’t believe
Heroin she said
Leave no deed undone
Blind
Real
Everyone who casts a shadow
And I…
This is for love
The Sparrows and the Nightingales
This Time
Lovesong
Künstliche Welten

Encore:
Kein Zurück
Find you’re gone

Second encore:
Annie

Όπως φαίνεται, έπαιξαν όλα τα κομμάτια του Casting Shadows, σε βάρος των παλιότερων…βέβαια η συναυλία ήταν μέρος του Casting Shadows tour, όμως τρία – τέσσερα ακόμα παλαιότερα κομμάτια θα μπορούσαν να τα είχαν πει…

Δεν ξέρω αν ήμουν κατατοπιστική και αν κατάφερα να μεταδώσω την ατμόσφαιρα που επικράτησε εκείνη τη μιάμιση ώρα…Και για να σας προλάβω (μην αρχίσετε να λέτε “που είναι τα αρνητικά σχόλια”, “δεν είσαι αντικειμενική”, κλπ, κλπ), τα δικά μου πλην από την εμφάνιση των Wolfsheim ήταν τα εξής τρία:
1. Έλειπε το Once in a lifetime!!!!!!!
2. Έλειπε το A million miles!!!!!
Αυτές τις 2 παραλείψεις ελπίζω να τις διορθώσουν στην Αθήνα…
3. O “Πετράκης” ξέχασε τα λόγια του σε μια στροφή του Approaching Lightspeed… (αλλά he is forgiven, με τέτοια φωνή συγχωρούνται όλα- και ναι, Cursee, θα συμφωνήσω με τον “σοφό” που είπε ότι να ακούς τον Πετράκη ακόμα και αν σου απαγγέλει τα ψώνια του supermarket!!!¨ )

Wunderbar…wundervoll…
A moment beyond words…need I say any more?
I will say just one more….

Zugabe! Zugabe! Zugabe!~

Αυτά είναι!!!