…if i could do it again, maybe just once more…

Πάντα θεωρούσα τους Cure ένα από τα σημάδια που μας έδωσε ο Θεός ότι υπάρχει…ότι η μουσική τους είναι Ο λόγος για τον οποίο η ακοή θεωρείται αίσθηση…ότι η φωνή του Robert makes the pain of dying easier…

Ο πρώτος τους δίσκος που αγόρασα το “17 seconds” ήταν απλώς η εισαγωγή στο Όνειρο…θυμάμαι εκείνη την περίοδο τους είχε κάνει ένα αφιέρωμα το “jammin” αλλά ούτε ο Βακάρος ούτε ο Παναγιωτόπουλος ήταν οι αρμόδιοι για να πουν τι σήμαιναν και τι σημαίνουν οι Cure… θυμάμαι δυο αξιομνημόνευτες ατάκες: “μην εμπιστεύεστε και πολύ άνδρες που φοράνε μακιγιάζ”  (ο Βακάρος το είχε πει) και “όσοι άκουγαν Cure το 80 τώρα είναι κουστουμαρισμένοι στα γραφεία τους” (αυτό ήταν του Παναγιωτόπουλου) …
θυμάμαι την οργισμένη αντίδραση κάποιων curoβιων…θυμάμαι το videoclip της βραδυφλεγούς ωρολογιακής μεταpunk βόμβας “killing an arab” που είχε κλείσει την εκπομπή…θυμάμαι ότι διάβαζα για την εξεταστική στις 8 το πρωί ακούγοντας το απόκοσμο “reflection”…

…μετά το καλοκαίρι του 98 μου έδωσε ένας γνωστός το “wish” να ακούσω…αρχικά δεν έδωσα και πολλή σημασία…ήταν ένας καλός δίσκος αλλά μέχρι εκεί…μετά όμως κατάλαβα ότι ήταν ο μόνος που άκουγα όλη μέρα…

λίγο αργότερα αγόρασα το “galore” πρόσφορα στο metropolis και όλα πήραν το δρόμο τους…απλώς κάθε φορά που έβαζα να παίξουν ήταν σαν να βρισκόμουν στον παράδεισο…βέβαια με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι oι Cure ήταν o Robert…

από εκεί και πέρα δε σ’ ενδιαφέρει τίποτε άλλο…ο άνθρωπος αυτός αντανακλούσε όλη του την ψυχή σε οτιδήποτε έκανε και κάνει…το μακιγιάζ δε μπορούσε να κρύψει τίποτε…ο χρόνος σταματούσε στις φωτογραφίες και τους προσέδιδε την αιωνιότητα που ανέπνεε η προσωπικότητα του…τον έβλεπες στη φωτογραφία του απ’ το γάμο του με τη Μαίρη και δε μπορούσες να μη διακρίνεις την αθωότητα του βλέποντας τον με το κοστούμι και τα αθλητικά…οι φωνητικές του χορδές είναι τόσο ευαίσθητες σαν τους λεπτούς λαιμούς των αγαπημένων του λουλουδιών και όμως ό,τι και αν τραγούδησε, έστω και αν το πότισε με αίμα, δε μαράθηκε ποτέ…κατάργησε το χρόνο η μάλλον τον αντικατέστησε με τους στίχους του χωρίς ν’ αρνηθεί ποτέ ότι οι λεπτοδείκτες τους έδειχναν πάντοτε το σημείο εκείνο που γεννιούνται τα συναισθήματα…συναισθήματα τόσο έντονα όσο τα χρώματα του ουράνιου τόξου που έβγαινε κάθε φορά που σταματούσε να δακρύζει στο charlotte sometimes…αν μπορούσες να τα γυρίσεις όλα πίσω θα έμενες πάντα παιδί γιατί τα φάλτσα του γεφύρωναν το παρελθόν με το μέλλον μ’ έναν τρόπο μοναδικό σαν την αρμονική ανυπαρξία του παρόντος….ήταν ανόητο να ψάχνεις δικαιολογίες γιατί σου αρέσουν οι Cure, ήταν τόσο μάταιο να Ρώτας για ποιον λόγο τους ακούς όταν όλοι οι ήχοι μοιάζουν ένα βουητό μπροστά στη φωνή του…πιο λογικό θα ήταν να ψάξεις γιατί δε σου αρέσουν αλλά και πάλι τότε θα έπρεπε ν’ απευθυνθείς στις μαύρες κηλίδες του φεγγαριού και να τις ρωτήσεις αν είναι μαύρα δεμάτια που κουβαλά ο Καιν…γιατί οι Cure φορτωμένοι με το προπατορικό αμάρτημα δεν αρνήθηκαν ποτέ ότι είναι θνητοί που άγγιξαν την αθανασία, έστω και αν χρειάστηκε να ατενίσουν τις αβύσσους της ψυχής τους απορώντας και οι ίδιοι με το θέαμα…

…απορώντας με αυτό το θέαμα δίστασε ο Robert να επιλέξει ανάμεσα στον κυνισμό και στην απελπισία και αφέθηκε στα δόντια της πορνογραφίας να βλέπει την αδιόρατη αντανάκλαση που μια ζωή θα τον ακολουθούσε μπερδεύοντας την πραγματικότητα με το Όνειρο…το τι υπήρξε με το τι θα συμβεί…και τι ήταν η αυτοσυντριβή γι’ αυτόν τον καταραμένο ποιητή παρά πηγή έμπνευσης και αδυναμία ν’ απολαύσει το πτώμα του σ ένα κανιβαλιστικό δείπνο της κοινής ανθρώπινης μοίρας;

…στην τελική όσα ζευγάρια στιβαρές γραβάτες και αν αλλάξουν οι πρώτοι οπαδοί των Cure ποτέ δε θα καταφέρουν ν’ αποβάλουν το γκρεμό που γνώρισαν ως πούπουλα αφημένοι στο σιγανό ψίθυρο της ουράνιας μελωδίας των Cure…γιατί αν κουβαλάνε κάτι μέσα τους αυτό δεν είναι το τώρα αλλά μια σχέδια έρημου την οποία διέσχισαν για να μεταλαμπαδεύσουν την άμμο στην κλεψύδρα των πιο νέων τους (εαυτών και μη) …

…και αν λυπάμαι για κάτι αυτό είναι που το 80 ήμουν πολύ μικρός και το μόνο κύμα που γνώρισα ήταν αυτό της θάλασσας και όχι εκείνο της σκοτεινής λίμνης στην οποία βυθίζονταν οι αλλεπάλληλοι κύκλοι του νεορομαντικού βοτσαλου…και αν χαίρομαι για κάτι είναι που ο Θεός διατηρεί τη φωνή του Robert αναλλοίωτη να αναδύεται στις απορίες μας για το από που πηγάζει η έμπνευση του…