Το μεγαλείο μι’ αναχώρηση είναι,
κάτι από μέσα μας, που
αντί να μας ακολουθήσει, έναν άλλον τραβάει δρόμο
και στους ουρανούς βολεύεται.

Η ύψιστη της τέχνης συνάντηση
μη δεν είναι το χαρμόσυνο αντίο;
Κ’ η μουσική: το στερνό κείνο βλέμμα
που ρίχνουμε πάνω στους εαυτούς μας!
[ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ~ Από τη συλλογή “Τα Περιβόλια”]

Η μοναξιά μοιάζει με τη βροχή
…στην πόλη σαν βροχή πέφτει.
Σε ώρες απρόσμενες πέφτει το πρωί,
σε δρόμους άγνωστους της πολιτείας,
κι όταν τα σώματα , αυτά που τίποτε δεν νιώσανε, χωρίζουν
θλιμμένα κι αποξενωμένα,
κι όταν οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να αγαπηθούν
αλλά στην ίδια κλίνη πρέπει να πλαγιάσουν
πάει τότε η μοναξιά, όπου πάνε οι ποταμοί…
[Η ΜΟΝΑΞΙΑ ~ Από τη συλλογή “Το Βιβλίο Των Εικόνων”] Περισσότερα “Στον άνεμο μετέωρος θε να ‘μαι [Rainer Maria Rilke]” →