«Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να δει και να καταλάβει στον άλλο κάτι που ο ίδιος δεν έχει βιώσει…».  Βάλτε το τώρα σε μεγαλύτερη κλίμακα.  Προωθήστε το.  Σπρώξτε το ακόμη πιο ψηλά, όλο και πιο πάνω.  Μέχρι να φτάσει τέρμα, εκεί που συνωστίζεται μέσα στα απαλά υφάσματα και τις ψηλοτάβανες αίθουσες συνεδριάσεων . . . η εξουσία. Μέσα σε όλα τα δεινά ενός κοινωνικά, οικονομικά, πολιτιστικά και ανθρωπιστικά βιασμένου κράτους, μέσα σε όλα αυτά τα δεινά της κρίσης (αλλά και προ αυτής) οι άνθρωποι, ένα μεγάλο μέρος αυτών, του συγκεκριμένου κοινωνικού συνόλου, του κράτους μας, αναρωτιούνται πως θα βρεθεί μια λύση.  Μια λύση βοήθειας.  Πως θα ζήσουν, πως θα επιβιώσουν κάποιοι, πως θα ανακτηθεί μια χαμένη αξιοπρέπεια, πως θα μπορέσει αυτό το κομμάτι γης (το οποίο μας φιλοξενεί) να γίνει λειτουργικό και παραγωγικό, πως θα εξυγιανθεί, και μαζί μ’ αυτό οι άνθρωποι του, όλοι αυτοί που βρίσκονται σε ανάγκη.

Κι εσύ σαν πολίτης στρέφεις το βλέμμα σου προς τα πάνω, λες κι εκεί χαμένη μέσα στα σύννεφα – σ’ ένα γαλάζιο κομμάτι ουρανού – κρύβεται η λύση, έτσι αντιδράει ο άνθρωπος που είναι σε ανάγκη.  Έτσι προσομοιώνεται και στην αντίληψη του η εξουσία, εκεί πάνω.  Εκεί που ζουν οι λίγοι, οι Θεοί του Ολύμπου, οι εξουσιαστές που δυστυχώς κατά λαϊκή εντολή βρίσκονται «εκεί πάνω» και ποσώς τους απασχολεί το τι γίνεται «εκεί κάτω», δεν τους απασχολεί ο ρόλος τους, ότι κατ’ εντολή του λαού η εξουσία τους οφείλει να υπηρετεί τον λαό που τους έδωσε την εξουσία.  Δεν τους απασχολούν όλα αυτά γιατί αυτοί πολύ απλά δεν βρίσκονται σε ανάγκη.

Χρειάζεται μεγάλη ενσυναίσθηση, έτσι το ονομάζει η ψυχολογία ή αλλιώς συναισθηματική νοημοσύνη για να καταλάβεις τον άλλο, τον συνάνθρωπο σου, αυτόν τον οποίο έχεις κληθεί να υπηρετείς και πληρώνεσαι πλουσιοπάροχα γι’ αυτό, τόσο πλουσιοπάροχα που πια δεν είσαι πολιτικός αλλά ηγεμόνας, μονάρχης, κάποιος, πιο απλά, που η ζωή του πραγματοποίησε ένα όνειρο μέσω ριάλιτι, να ζει ζωή σούπερ σταρ (δες υπουργούς), δημοσιότητα, ανέσεις, υπηρέτες, ακριβά γκατζετάκια, ακριβά κοστούμια, γούνες, βίλες, κότερα, ανυπολόγιστες προσωπικές σπατάλες κ.α., ενώ δεν προσφέρεις απολύτως τίποτα, στην ουσία κάνεις και ζημιά (αυτό εννοείται) επειδή σίγουρα δεν διαθέτεις (ανάμεσα σε άλλα) ενσυναίσθηση, κι αυτό συμβαίνει επειδή δεν ένιωσες ποτέ ανάγκη, την ανθρώπινη ανάγκη.

Επίσης έχεις φτιάξει μια νομοθεσία που να σε καλύπτει, κατά καιρούς, δηλαδή συχνά, συμπληρώνεις νόμους ή παραρτήματα νόμων, μέσα σε νομικά πλαίσια που σε καλύπτουν πάντα, προς όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών και μεγαλοτραπεζών φίλων σου και μα την αλήθεια όσο κι αν καμιά φορά εκεί στα παράθυρα των μεγαλοκαναλαρχών –επίσης φίλων σου- βρεθεί κάποιος ικανός διαμαρτυρόμενος πολίτης που πάει να σε ξυπνήσει λίγο από την γλυκιά μέθη της εξουσίας φαντασιώνεσαι τα δώρα, τ’ ακριβά ρεζόρτς που αναλογούν της εξουσίας σου (σαν ανθρωπάκι κι εσύ) και σου περνάει αμέσως ο «πόνος των άλλων».  Εξάλλου τα σύννεφα είναι πυκνά στην κορυφή του Ολύμπου, δεν φαίνεται το τι συμβαίνει εκεί κάτω, δεν ματώνεται η λευκή κορυφή από την καυτή, αναβράζουσα, ανθρώπινη ανάγκη.

Το συμπέρασμα είναι προφανές.  Αν δεν έχεις νιώσει λίγο ή πολύ την ανάγκη της επιβίωσης, την υποψία της ανάγκης έστω, αν δεν σου έχει περάσει από το μυαλό μια μικροσκοπική υπόνοια ανάγκης τότε δεν  μπορείς να προσφέρεις.  Κι όλοι αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία, στη δική μας πραγματικότητα, δεν έχουν νιώσει ακόμη την ανάγκη.
Επίσης προφανής είναι η δική μας ευθύνη και σαν μικρή ερινύα έρχεται ο ψίθυρος ότι «οι πολίτες ενός συστήματος έχουν την εξουσία που τους αξίζει».  Ίσως και να είναι έτσι.  Όμως επειδή πάντοτε, σε οποιαδήποτε κατάσταση, υπάρχει και το ηθικό νόημα, το μήνυμα ή η ελπίδα, η κρίση έχει τουλάχιστον προκαλέσει αφύπνιση, έχει προκαλέσει οργή κι έχει θέσει ψήγματα αυτογνωσίας και κοινωνικής κριτικής.  Επειδή ακριβώς όλοι εμείς νιώσαμε κάτι που μπορεί, εν καιρώ, να γίνει αγαθό και προϊόν σοφίας, την ανάγκη.

Επειδή ξαφνικά μπήκε και η κοινωνική φιλοσοφία στη ζωή μας κι ανατρέξαμε στους μεγάλους κοινωνικούς οραματιστές που ξέρουν και μπορούν να αναλύσουν και να δώσουν λύσεις σε ένα σύστημα, αυτοί που πέρα από την μεγάλη ακαδημαϊκή θέση τους διαθέτουν άφθονη «ενσυναίσθηση» και υψηλό ψυχο-νοητικό επίπεδο ώστε να μπορούν να δηλώσουν ότι «όλοι οι φτωχοί αυτού του πλανήτη βρίσκονται σε κίνδυνο», «όλες οι φτωχές κοινωνικές ομάδες είναι αναλώσιμες και συντελούν στην ολοένα μικρότερη κατανομή του πλούτου» και όλοι αυτοί μπόρεσαν επίσης να εξακριβώσουν με αδιάσειστα επιχειρήματα ότι τα μικρά γρανάζια διατηρούν σε λειτουργία τα μεγάλα μηχανήματα, συγκρατούν έναν ολόκληρο πλανήτη από την πτώση.  Οι πολιτικοί μας, εννοείται, δεν γνωρίζουν από αυτά κι ο σπόρος της προσφοράς μέσω της κοινωνικής φιλοσοφίας κατατροπώνεται από τη διαφθορά.  Πότε όμως, όλοι εμείς, ασχοληθήκαμε ξανά με την κοινωνική φιλοσοφία; Μόνο τώρα, επειδή έχουμε ανάγκη.

Κι επειδή μέσα στην ανθρώπινη φύση ανάμεσα σε άλλες απίστευτες ικανότητες υπάρχει ο οπτιμισμός και η ελπίδα ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες κάποια στιγμή, ικανοί όσο και θαυμαστοί θα είναι όλοι αυτοί που δεν θα ξεχάσουν ποτέ τις στιγμές της δικής τους προσωπικής ανάγκης.