Menu

Είναι μεγάλη, πολύ «προσωπική» μου …αγάπη οι GAD. Κι αυτό -είναι αλήθεια ότι -μπορεί να ενέχει πολλούς κινδύνους. Αλλά όπως σε όλους τους μεγάλους έρωτες στη ζωή η εξιδανίκευση όχι μόνο επιτρέπεται αλλά και θεωρείται συστατικό απαραίτητο για να τους ζήσεις στο έπακρο, έτσι και στη μουσική η υποκειμενικότητα είναι αυτή που πριν από οτιδήποτε άλλο σε κατευθύνει στα πιο απολαυστικά και λυτρωτικά μελωδικά ταξίδια.

Γιατί τι νόημα έχει ένα τραγούδι, ένα μουσικό άλμπουμ, ένα συγκρότημα αν δεν σε βάζουν στην πρώτη θέση ενός ταξιδιού που τόσο πολύ έχεις ανάγκη να κάνεις; Το πρώτο ταξίδι που έκανα παρέα με τους GAD. ήταν πριν από έξι χρόνια. System May Fall ονομάζονταν και έμοιαζε να είναι ένας πίνακας με κάποια από τα πιο ενδιαφέροντα φωτεινά και σκοτεινά χρώματα της ελληνικής alternative -ηλεκτρονικής κατά βάση- μουσικής σκηνής.

Τρία χρόνια αργότερα (The Perfect Crime) το μουσικό τους ύφος άλλαξε λίγο. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία έμειναν λίγο πιο πίσω, τα έγχορδα έγιναν πιο έντονα και ταυτόχρονα οι GAD. ακούγονταν πιο συναισθηματικοί από ποτέ.

Η νέα τους δουλειά έχει τον τίτλο End In Tears και αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι. Μια προσεχτική ματιά στους στίχους και τις ιστορίες που αυτοί ξετυλίγουν είναι αρκετή για να επιβεβαιώσουν και να δικαιολογήσουν τον τίτλο. Θα μπορούσε επίσης να πει κανείς ότι στο νέο αυτό εγχείρημά της η μπάντα επιχειρεί να συνδυάσει αρμονικά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του πρώτου album με εκείνα του δεύτερου, με το αποτέλεσμα να είναι κάτι παραπάνω από έξοχο.

Το End In Tears λοιπόν τα έχει όλα. Έντονο συναίσθημα, γλυκές μελωδίες που σου μένουν, διαπεραστικές ερμηνείες από τον Κώστα Αντωνιάδη, κιθάρες και κρουστά που δίνουν την απαραίτητη ένταση στον ρυθμό, στίχους που σε κάνουν να νιώθεις ότι γράφτηκαν για τις δικές σου προσωπικές εμπειρίες αλλά και συνεργασίες -στα φωνητικά- που δίνουν ακόμα ένα πολύ ξεχωριστό χρώμα.

Στο “Wonderful” -ένα από τα πιο όμορφα και ευαίσθητα τραγούδια του δίσκου- τα φωνητικά του Κώστα συνοδεύονται από την αγαπημένη σε όλους Alexandra McKay (Vello Leaf, V-Sag, κλπ), στο “Too Late” -ένα κομμάτι τόσο γλυκά «καταδικασμένο» που νιώθεις ότι γράφτηκε για να σου σπάσει την καρδιά σε χίλια κομμάτια- ακούμε την Αλίκη Αβδελοπούλου (γνωστή ευρέως από τους Monitor), ενώ στο ομώνυμο με το album “End In Tears” ξεχωρίζουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά φωνητικά της Μαρίας Κουρμουλη των Transistor.

Το αγαπησιάρικο “Your Lover Tonight” ήταν το πρώτο κομμάτι που μας έβαλε στο κλίμα της νέας δουλειάς, αφού το είχαμε ακούσει αρκετό καιρό πριν την κυκλοφορία του δίσκου. Δυστυχώς το παρηκμασμένο ελληνικό ραδιόφωνο (ή ότι έχει απομείνει από αυτό) δεν το τίμησε όσο του άξιζε, περιμένοντας ίσως έναν κλώνο του “Waves”. Το “Pretending”, ένα από τα tracks που απλά δεν χορταίνουμε να ακούμε, υπήρχε σαν ιδέα από τότε που το σχήμα είχε πρωτοξεκινήσει, ενώ το “Big Brown Eyes” (προσωπικό αγαπημένο) είναι ότι πιο ηλεκτρονικό έχουμε ακούσει από τα παιδιά μετά το πρώτο τους album.

Και φυσικά δεν τελειώνει εδώ ο νέος δίσκος. Τίποτα δεν τελειώνει εδώ, κι ας βγάζει ο τίτλος (End In Tears) μια υποβόσκουσα απαισιοδοξία. Το τρίτο αυτό ταξίδι των GAD. μόλις τώρα ξεκινάει, και είμαστε σίγουροι ότι οι συνεπιβάτες θα είναι πολυάριθμοι. Ένας από τους σταθμούς του ταξιδιού αυτού θα είναι το FUZZ στις 19 Απριλίου. Τα λέμε εκεί λοιπόν. Πάντα από την πρώτη θέση !

Σχολιάστε

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.