Στην καινούρια ταινία του Cristopher Nolan oLeonardo Di Caprio (Cobb) δρα για λογαριασμό ισχυρών εταιρειών και «κλέβει» τις ιδέες που υπάρχουν στο υποσυνείδητο των ανταγωνιστών τους τη στιγμή που καμιά δύναμη δεν μπορεί να τις λογοκρίνει: στον ύπνο τους! Το μεγαλύτερο μέρος της δράσης, λοιπόν, παραδόξως συμβαίνει στα όνειρα των πρωταγωνιστών, ενώ αντίθετα τα πλάνα της πραγματικής τους ζωής χαρακτηρίζονται συνήθως από στασιμότητα.

Η νέα πρόκληση που αντιμετωπίζει ο Cobb είναι όχι να αποσπάσει, αλλά να εμφυτεύσει μια Ιδέα στο μυαλό ενός επιχειρηματία για να επωφεληθεί από αυτήν ένας ισχυρός ανταγωνιστής του. Αν φέρει εις πέρας τη δύσκολη αυτή αποστολή θα ξορκίσει τους προσωπικούς του δαίμονες εξασφαλίζοντας αμνηστία για τα λάθη του παρελθόντος που στοιχειώνουν το δικό του υποσυνείδητο… Συνεργάτης του Cobb στο δύσκολο αυτό εγχείρημα, η Αριάδνη (Helen Page), η οποία παρά το ομιλούν όνομά της δεν καλείται να βρει τη διέξοδο από τους λαβυρίνθους στους οποίους θα βρεθούν οι πρωταγωνιστές, αλλά αντιθέτως να τους δημιουργήσει!

Οι καθαρά οικονομικοί στόχοι που έχει ο Cobb και η ομάδα του δεν αφαιρούν από τον ιδεαλισμό της ταινίας, καθώς πάντα στα όνειρα εισχωρεί η πρώην γυναίκα του πρωταγωνιστή (καταπληκτική Marion Cotillard), η οποία σκορπά μπροστά στα μάτια των θεατών κομμάτια από το παζλ του παρελθόντος τους, αποκαλύπτοντας (αλλά και επιτείνοντας) το ψυχολογικό αδιέξοδο του Cobb.

Το πρώτο μισό της ταινίας είναι άκρως υποβλητικό, χάρη στην αινιγματική σκηνοθεσία του Nolan, στον ψυχαναλυτικό χαρακτήρα του σεναρίου, στις εξαιρετικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών και στο ατμοσφαιρικό soundtrack του Zimmer που συνοδεύει εύστοχα όλα τα πλάνα του “Inception”.
Οι διάλογοι στηρίζονται σε ψυχολογικούς όρους και το σκηνικό είναι φροϋδικό: Ανεπιθύμητες (ή και επιθυμητές) Προβολές του Υποσυνείδητου, απωθημένες αναμνήσεις και αδιέξοδες σχέσεις συγγένειας, με κυριαρχούσα την ανταγωνιστική σχέση πατέρα-γιου που θα εκμεταλλευτεί ο Cobb και οι συνεργάτες του για να εμβάλλουν στο μυαλό του γιου την Απαρχή μιας Ιδέας.

Κάπου εδώ, όμως, αρχίζει και η …Απαρχή του κακού! Κάπου εδώ χάνεται η σχέση της λογικής των θεατών και της πρόθεσης του Nolan ή μάλλον της πρόθεσης του Nolan και της κοινής λογικής… (κίνδυνος που απεφεύχθη αριστοτεχνικά στο Memento). Τα πολλαπλά επίπεδα ονείρων δυσχεραίνουν την απόλυτη κατανόηση των συμβαινόντων, αλλά το χειρότερο είναι ότι η ταινία εκπίπτει (προσωρινά) σε mainstream περιπέτεια, καθώς τα πλάνα μονοπωλούνται από καταδιώξεις και..ξυλοφορτώματα. Οι φύλακες των Ιδεών του υποσυνείδητου είναι «φουσκωτοί» κομάντος με πλήρη εξοπλισμό καταστροφής των εισβολέων και ο θεατής ξαφνικά μεταφέρεται σε κλίμα… James Bond!

Αποτέλεσμα αυτής της κουραστικής παρέκβασης είναι να ατονήσει το μέχρι πρότινος ζωηρό ενδιαφέρον του κοινού για τη λύση των ψυχολογικών αδιεξόδων του πρωταγωνιστή. Ως συνέπεια, το τέλος της ταινίας φτάνει αποδυναμωμένο και σχεδόν ξεγυμνωμένο από το υποβλητικό του περίβλημα. Ο τελικός απολογισμός είναι μάλλον άνισος.

Ίσως οι στόχοι του Nolan για μια καθολικά συναρπαστική ταινία να μην επετεύχθησαν πλήρως. Το βέβαιο, όμως, είναι ότι οι θεατές πηγαίνουν για ύπνο με μια έντονη διάθεση να ..ονειρευτούν! Και να συμβούν στα όνειρά τους όλα όσα (δυστυχώς ή ευτυχώς) δε συμβαίνουν ποτέ στη ζωή τους..