Ναι. Ακριβώς όπως το φαντάστηκες ή το περίμενες. Υποκρισία. Και παρασκήνιο. Είναι οι μόνες  δύο λέξεις που μου έρχονται πρώτες στο μυαλό όταν συζητάω για  την 82η Απονομή – μια από τις χειρότερες (αν όχι η χειρότερη) στην ιστορία του θεσμού. Και από άποψη αποτελεσμάτων, αλλά και από άποψη θεάματος.

Βέβαια, τι να πεις για  το «θέαμα»; Πολύ λίγα πράγματα. Ότι ουσιαστικά ΔΕΝ υπήρχαν παρουσιαστές; Ανεκμετάλλευτοι και ο Μάρτιν και ο Μπόλντουιν. Στις λίγες εμφανίσεις τους, κρύα, ανέμπνευστα και «ετοιματζίδικα» αστειάκια κακού stand-up comedy. Η διάρκεια; Επιστροφή στον ορισμό του… ατελείωτου. Ειδικά οι βραβεύσεις των Α’ Ρόλων απλώς νόμιζες ότι δε θα τελείωναν ποτέ. Κι από το ένα άκρο στο άλλο, βεβαίως. Η ακατάσχετη φλυαρία εναλλασσόταν με την βεβιασμένη προχειρότητα και την εσάνς του… ξεκούδουνου (βλ. το εντελώς «γεια σου» αφιερωματάκι στα horror movies).

Μοναδικό φωτεινό σημείο, το αφιέρωμα στον Τζον Χιουζ. Άντε, ίσως, και το παραδοσιακά «κλαψιάρικο» In Memoriam. Από ‘κει και πέρα, είτε το άφηνες να εξελιχθεί είτε κατέβαζες τη γεννήτρια, ένα και το αυτό. Ο Σατανάς όμως, εκτός  από τους δίσκους του ροκ, κρύβεται κι αλλού. Αυτή τη φορά πήρε τη μορφή… ψηφοφορίας. Δε χαίρομαι που το είχα προβλέψει. Είναι σα να προβλέπεις ότι θα γίνει σεισμός και μετά, αν γίνει, να ευλογείς τα γένια σου. Μακάρι να έπεφτα έξω. Αλλά τελικά το σύστημα είναι πολύ πιο στυγνό από την παραμυθένια ελπίδα που κρυφά θρέφεις μέσα σου. Και το σύστημα κινήθηκε πολύ απλά, συντηρητικά και γι’αυτό το λόγο εκνευριστικά προβλέψιμα. Έδωσε έξι ολόκληρα βραβεία στο Hurt Locker, με πιο επώδυνα αυτά του Σεναρίου και της Σκηνοθεσίας. Γιατί; Γιατί φέτος κάνουν πάρτι οι «μειονότητες». Ο φαντάρος-πρόβατο στο Ιράκ, ο παχύσαρκος και βιασμένος νέγρος, ο «δεν έχω τόπο, δεν έχω ελπίδα» γενικότερα.

Το πόσο άξιζε ο Κάμερον το αγαλματάκι της Σκηνοθεσίας, ως ελάχιστη αναγνώριση των «ειδικών» (ο Θεός να τους κάνει) στο 10ετές έργο που κατάφερε να ολοκληρώσει και πήγε ολόκληρη την Τέχνη ένα βήμα μπροστά καλό θα ήταν να μην το αναλύσουμε περισσότερο. Αυτοί που βλέπουν και με τα δύο μάτια το καταλαβαίνουν. Το Πρωτότυπο Σενάριο, από την άλλη, απαιτεί συγγραφικά «άντερα». Τα είχε μια ταινία με υπόθεση έναν τύπο που γυρνοβολάει στο Ιράκ αφοπλίζοντας βόμβες; Και δεν τα είχε ο Ταραντίνο; Δεν τα είχε το Up; Η απάντηση, βέβαια, είναι δεδομένη. Απλώς, μια ταινία με φαντάρους στο Ιράκ είναι ωραιότατο βούτυρο στο ψωμί για τον ανίδεο από σινεμά συντηρητικό «ειδήμονα» που θα πουλήσει αργότερα εκατοντάδες φύλλα στο Variety με επικεφαλίδα «Τα Οσκαρ δείχνουν τη σκοτεινή τους πλευρά» κλπ.
Το σύστημα, επίσης, αγαπάει χοντρό, φτωχό και κλαψομούνικο νέγρο teenager. Και τον επιβραβεύει για το ακατάσχετο κλάμα, την υπερβολή, την κακή μανιέρα και το φτηνό, «εύκολο» γράψιμο. Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου στη Μονάκριβη και τέζα η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ του Up In The Air! Εκείνη τη στιγμή, με κατακυρίευσε η ναυτία, και δεν αστειεύομαι. Είναι θέμα γούστου και, τελικά, ΗΘΙΚΗΣ. Το Χόλιγουντ αρέσκεται να χαϊδεύει τα αυτιά της «μειονότητας» και των τάχα μου καταφρονεμένων. Το σφάλμα της φύσης Όπρα Γουίνφρι, σε έναν εκπληκτικά φωσκολικό μονόλογο εκθείασε το ταλέντο της παχύσαρκης πρωταγωνίστριάς της, δίνοντάς της την ψευδαίσθηση ότι ανοίγεται μπροστά της ένα λαμπρό μέλλον. Ξέχασε να της πει, όμως, ότι ΔΕΝ είναι ηθοποιός και ότι το μόνο πράγμα που μπορούσε να «παίξει» στη ζωή της ήταν ο ρόλος της χοντρής, βιασμένης και φτωχοκαημένης Precious. Πόσες «τέτοιες» θα χρειαστούν ακόμα; Πάει και το όνειρο για την κακόμοιρη Γκάμπι.

Γιατί αυτό είναι  το πραγματικό ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ. Δώσε στα μίντια αυτό που γουστάρουν να βαριούνται. Ψεύτικη «τέχνη», όνειρα χωρίς αντίκρισμα, φτηνές δικαιολογίες και υπέροχα, βαρύγδουπα άλλοθι. Την πραγματική Τέχνη, αυτή του Κάμερον, του Ταραντίνο και  των λοιπών παράτα τη. Αν πουλήσει στα  ταμεία έχει καλώς. Γιατί εκεί βρίσκεται  η κρίση του κοινού ενώ το δήθεν  «πολιτικοκοινωνικό» άλλοθι θα προωθηθεί  από τα βραβεία. Κοίτα να δεις, που  οι επόμενες Κάννες θα λέγονται Οσκαρ  και τα επόμενα Οσκαρ θα γίνουν… Κινηματογραφιστές στην ομίχλη.

ΥΓ. Πάλι καλά που  βραβεύτηκαν οι Βαλτς και Ντόκτερ (του Up). Σχεδόν είκοσι κατηγορίες και το καλό γούστο έλαμψε σε τρεις-τέσσερις μονάχα από αυτές. Κάπου εδώ, απλά τα παρατάς και ασχολείσαι με οτιδήποτε άλλο – ίσως σε πειράξει λιγότερο.