Menu

Θα ξεκινήσω άγαρμπα. Είναι απίθανο αυτό το πράγμα που συνέβη στην τελευταία ταινία του Τζάρμους. Δύο ολόκληρες ώρες όπου παίζει σε repeat το πρώτο δεκάλεπτο! Δε θυμάμαι να το έχω ξαναζήσει πρόσφατα, αλλά και να το έζησα, το γεγονός οτι το ξέχασα σημαίνει πολλά για τα Ορια του Ελέγχου…
Ο Τζάρμους εδώ έχω την εντύπωση οτι βαρέθηκε πραγματικά να ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο εκτός απο την επιδειξιομανία του. Ξεκινά με το γεγονός ενός πληρωμένου εκτελεστή που αναλαμβάνει μια αποστολή. Τί είναι, δεν ξέρουμε. Τί κάνει ακριβώς, δεν το καταλαβαίνουμε. Φτάνει κάπου στο τέλος, αλλά και πάλι δεν καταλαβαίνουμε. Και ναι, η ταινία τελείωσε! Ορεξη να ‘χεις να σκέφτεσαι «τι, πως, γιατί», τη στιγμή που ο Τζάρμους σε έχει πιάσει σούπερ κορόιδο ενώ εκείνος έκανε το χαβαλέ του. Στο πρώτο δεκάλεπτο, ο ήρωας παίρνει ενα αεροπλάνο, πηγαίνει στο ξενοδοχείο, μετά σε μια καφετέρια και εκεί συναντά έναν τύπο. Την επόμενη μέρα το ίδιο. Και ξανά. Και ξανά. Μέχρι να τελειώσει αυτό το βασανιστήριο, έχουμε δεί διάφορους τύπους να λένε ακατανόητες μπαρούφες στον πρωταγωνιστή, αυτός να μην βγάζει άχνα και στο τέλος… τίποτα! Εν ολίγοις; Ο Τζάρμους πουλάει στιλάκι. Μούρη. Η σκηνοθεσία του, όπως και το μοντάζ του, διακατέχονται απο μια εκνευριστική εγωπάθεια και ψεύτικο εντυπωσιασμό. Οι διάλογοί του δε βγάζουν επίτηδες νόημα, αλλά κουράζουν με το «δήθεν» της παρλάτας ανάμεσα σε δύο τάχα μου εκκεντρικούς χαρακτήρες κάθε τρείς και λίγο. Το φιλμ δεν έχει ούτε το χιούμορ και τον cool ρυθμό του Ghost Dog, ούτε την υπνωτιστική ατμόσφαιρα του Νεκρού, ούτε το συναισθηματισμό του Broken Flowers (πιο πίσω δε σας πάω, γιατί θα τρομάξετε!). Απλώς, δεν έχει τίποτα. Δε συμβαίνει τίποτα, δεν ακούγεται τίποτα, δε σε απασχολεί τίποτα. Ο κεντρικός ήρωας είναι τόσο εκνευριστικά αδιάφορος, οι δεύτεροι ρόλοι (παρά την παρουσιά σπουδαίων καρατεριστών) καταντούν γραφικές φιγούρες αμπελοφιλοσόφων, το στόρι είναι απλώς ανύπαρκτο. Τί παραπάνω να σχολιάσεις;

Δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσω την… κατσάδα. Ο Τζάρμους υπερφόρτωσε με τόση εγωπαθή σιγουριά τα κολλήματα και τις μανιέρες του, αφαίρεσε το χιούμορ και ισοπέδωσε το ρυθμό, κάνοντας ενα φιλμ που σε κάνει στο τέλος του να προβληματίζεσαι: What the fuck was that? Για να μην πω τίποτε χειρότερο…

ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ (0)
Σκηνοθεσία: Τζιμ Τζάρμους
Πρωταγωνιστούν: Ισαάκ ΝτεΜπανκόλ, Τίλντα Σουίντον, Τζον Χερτ, Μπιλ Μάρεϊ

Σχολιάστε

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.