Τετάρτη απόγευμα, κάπου στα μέσα της Ε.Ο. Αθηνών-Θεσσαλονίκης και ενώ ο συνεπιβάτης μου έχει αφεθεί στην γλυκιά αγκαλιά του Μορφέα, κρίνω πως είναι η κατάλληλη στιγμή να ακούσω για ακόμη μια φορά, πιο προσεκτικά, το νέο άλμπουμ των Τhe Hundreds And Thousands (THAT). Έχω νωπή εξάλλου στο μυαλό μου την προτροπή του αρχισυντάκτη του webzine μας να ακούσω την συγκεκριμένη δουλειά, μιας και πιστεύει πως θα ανταποκρίνεται στα μουσικά γούστα μου. Όντας σαν ‘περίεργο’ ον, πατάω το play του στερεοφωνικού μου και το ταξίδι μόλις ξεκινά..

Οι ΤΗΑΤ αναδύθηκαν από τις στάχτες του ενός Καναδικού power-pop συγκροτήματος, ονόματι Starlight και η συγκεκριμένη τους ομώνυμη δουλειά είναι η πρώτη τους κάτω από την καινούρια τους μουσική στέγη.  Όλοι τους (τα 3 μέλη) έμπειροι και ικανοί μουσικοί, μιας και συμμετέχουν ενεργά στα μουσικά δρώμενα της χώρας τους για πάνω από 10 χρόνια. Έτσι, σαν φυσικό επακόλουθο, το τρίο από το μακρινό Τορόντο αναμιγνύει τις μουσικές καταβολές του καθενός ξεχωριστά και μας παραδίδει ένα μοντέρνο άλμπουμ, που ηχητικά κινείται στα πλαίσια της indie rock με επιρροές όμως και από U2, Coldplay και Μuse (κυρίως λόγω των φωνητικών) ίσως και με μια πινελιά από Radiohead μεταξύ άλλων.

Το εναρκτήριο ‘All Alone’ με κάνει να σκεφτώ πως όντως έχουμε να κάνουμε με μια, αν μη τι άλλο, αξιόλογη δουλειά. Οι δυνατές κιθάρες στην εισαγωγή του κομματιού με το πιασάρικο ρεφρέν να ακολουθεί κάνουν το το εν λόγω κομμάτι υποψήφιο και καθόλα κατάλληλο να ακουστεί άνετα στα εναλλακτικά ερτζιανά αλλά και στα ροκ στέκια. Το ‘Rat Race’ που ακολουθεί, και το οποίο αποτελεί και το single του δίσκου, συνεχίζει να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον μου, με την καλοπαιγμένη μπασογραμμή να δεσπόζει και συνάμα να εντυπωσιάζει αλλά και τα ντραμς να ακολουθούν σαν άξιοι συμπαραστάτες. Δυνατές στιγμές επίσης αποτελούν και τα ‘Bullet Train Wreck’(προσωπική αδυναμία του γράφοντα), ‘When You Want Yours’ καθώς και το ‘ηλεκτρισμένο’ ‘Worker Bees’ με τον χαρακτηριστικό τίτλο το οποίο περιγράφει και στιχουργικά άψογα τον μοντέρνο τρόπο ζωής μας που διακατέχεται από μια χαρακτηριστική ‘μουντάδα’ και μονοτονία (άλλωστε και το εξώφυλλο του άλμπουμ μας προδιαθέτει πως στιχουργικά οι THAT θα κινούνταν σε αυτό το ‘κατηγορώ’ για τον τρόπο ζωής που διάγουμε). Υπάρχουν βέβαια και ορισμένα τραγούδια που θα ξεχαστούν εύκολα διότι δεν πρωτοτυπούν αλλά αναπαράγουν αναμασημένες ιδέες όπως τα ‘Days In Between’ που θυμίζει σε μεγάλο βαθμό τους U2 αλλά και η μπαλάντα τους ‘Fall’ που μου έφερε στο νου μέτριες στιγμές των Coldplay. Ναι μεν είναι catchy αλλά δεν προσφέρονται για δυνατές συγκινήσεις.

Οι THAT κυκλοφορούν ένα δίσκο ο οποίος, με λίγη καλή θέληση, θα μπορούσε να τύχει θερμής υποδοχής από τους φίλους της μελωδικής indie rock σκηνής. Και αυτό διότι περιέχει όλα εκείνα τα απαραίτητα συστατικά (όμορφα φωνητικά, έξυπνες και catchy συνθέσεις, επαγγελματικό παίξιμο, καλογυαλισμένη παραγωγή) που χρίζουν το εν λόγω άλμπουμ ευχάριστο άκουσμα για όλες τις στιγμές της ημέρας. Δεν νομίζω πως θα κάνει το μεγάλο ‘μπαμ’ στα μουσικά δρώμενα αλλά είμαι σίγουρος πως θα εκτιμηθεί από αυτούς που θα του δώσουν μια ευκαιρία. Για ένα πράγμα είμαι όμως σίγουρος. Έφτασα στην Θεσσαλονίκη χωρίς σχεδόν να το καταλάβω και αυτό σημαίνει πως πέρασα καλά ακούγοντάς το. Και αυτό μου αρκεί!

01. All Alone
02. Rat Race
03. Bullet Train Wreck
04. Don’t Talk To Me
05. Parade
06. Nothing To Say
07. Worker Bees
08. Days In Between
09. When You Want Yours
10. Nameless Number
11. Fall