Στο ξεκίνημα το προηγούμενου αιώνα, σε μια προπολεμική Γερμανική κοινότητα, μια σειρά ανεξήγητων εγκλημάτων βγάζει τα άπλυτα μιας συντηρητικής κοινωνίας στη φόρα, λίγο πριν το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου συνεχίσει τη «σπορά» της βίας…
Με ένα τέτοιο θέμα κάποιος άλλος μάλλον θα έκανε ενα αριστούργημα. Οχι όμως ο Χάνεκε. Οχι γιατί δεν «το έχει». Απλώς, θεωρώ οτι αρκετά «τραμπαλίστηκε» την τελευταία δεκαετία, σε ταινίες που αμαύρωναν όλο και περισσότερο το καλλιτεχνικό του μητρώο, που είχε φτάσει στο απώγειο το 1997 με τα Παράξενα Παιχνίδια. Και δεν ήταν μία ή δύο, αλλά αρκετές αυτές οι «δοκιμασίες», που γρήγορα τοποθέτησαν – υποκειμενικά μιλώντας – τον Αυστριακό σε μια ιδιότυπη black list δημιουργών με παρατεταμένο… Αλτζχάιμερ.

Η Λευκή Κορδέλα σίγουρα αποτελεί πρόοδο. Πρόοδος όμως, με βήμα χελώνας που αφήνει ξεκρέμαστο το θέμα του, που δίνει περιθώρια για πολλά θετικά βήματα παραπάνω, και μάλιστα με πολύ ταχύτερους ρυθμούς. Ο Χάνεκε όμως έχει χάσει το παιχνίδι σε δύο σημαντικότατους τομείς. Ο πρώτος είναι τα ψυχολογικά προφίλ των χαρακτήρων του, που στη συγκεκριμένη περίπτωση ελάχιστα μπορείς να διακρίνεις, αφού η υπερπληθώρα προσωπικοτήτων μπλέκεται κακήν-κακώς με τα γεγονότα και μάλιστα με ιδιόμορφο τρόπο – τόσο πολύ, που αδυνατείς να συγκρατήσεις πράγματα και καταστάσεις, για περισσότερους απο έναν-δύο απο δαύτους. Δεύτερος τομέας αποτυχίας, ο ρυθμός. Καλώς ή κακώς, εδώ δεν είναι Παράξενα Παιχνίδια, ούτε 71 Συμπτώσεις, ούτε Βίντεο του Μπένι. Η πνιγηρή, «στεγνή» κινηματογράφιση φιλτράρεται σε ασπρόμαυρο κάνοντας τη θέαση ακόμα πιο δυσκολοχώνευτη, πράγμα που έρχεται σε πλήρη ρήξη με την εξέλιξη της ενδιαφέρουσας ιστορίας. Και ακριβώς γι’αυτό το λόγο είναι κρίμα, δεδομένου οτι οι αναφορές του Χάνεκε σε κοινωνικές καταστάσεις και στις αντίστοιχες (ειδικά προς το φινάλε) ιστορικές τους προεκτάσεις είναι ενθαρρυντικά αξιομνημόνευτες. Κρίμα που η δική του φιλαυτία τον αφήνει εδώ εκτεθειμένο στις μονομανείς του σκηνοθετικές μανιέρες και, αντι να τον απελευθερώνει, τον κρατάει δέσμιο μιας ξεκάρφωτης – για τη Λευκή Κορδέλα – αποστασιοποιημένης και «κρύας» κινηματογράφισης. Δεν είναι να απορείς που κέρδισε Χρυσό Φοίνικα, αφού η ίδια η πρόεδρος της Επιτροπής, Ιζαμπέλ Ιπέρ, χρωστάει τουλάχιστον το 1/3 της σχιζοφρένειάς της στο Χάνεκε…

Η ΛΕΥΚΗ ΚΟΡΔΕΛΑ (* *)
Σκηνοθεσία: Μίκαελ Χάνεκε
Πρωταγωνιστούν: Κρίστιαν Φρίντελ, Ούλριχ Σούκουρ