Menu

Οκτώβρης…Οι μετεωρολόγοι προειδοποιούν για αλλαγή σκηνικού όσον αφορά τον καιρό. Θα μας επισκεφτούν οι πρώτες βροχές αλλά δειλά δειλά θα κάνουν την εμφάνιση τους και οι πρώτες νιφάδες στα ορεινά της χώρας μας. Κάποιοι ίσως θα το ‘εκτιμήσουν’, κάποιο άλλοι όμως συνάνθρωποί μας το λιγότερο θα προβληματιστούν αν όχι τρομοκρατηθούν. Φέρνω στο μυαλό μου τις πρόσφατες εικόνες από την πρώτη ‘νεροποντή’ που έπληξε τα νότια προάστια της αττικής και σκέφτομαι πόσες φορές θα γίνω στο ίδιο έργο θεατής. Είναι καιρός κάποιο άνθρωποι να επωμιστούν των ευθυνών τους και να δράσουν υπεύθυνα και αποτελεσματικά. Οι καταστροφικές πυρκαγιές του Αυγούστου δεν μας αφήνουν και πολλά περιθώρια εφησυχασμού. Δεν υπάρχει χρόνος για ευχολόγια, ο κόσμος θέλει δράση επιτέλους.

Μετά από αυτή την μικρή παρένθεση ας επανέλθω στα ‘του οίκου μας’! Αυτό το μήνα η στήλη ‘προσδένεται’ και ‘μεταφέρεται’ στο ολίγον τι μακρινό 1989. Έτος κατά το οποίο η Κίνα γράφει μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία της, με την σφαγή των φοιτητών στην πλατεία Τιέν Αν Μεν ενώ στην σημερινή Γερμανία γίνεται το καθοριστικό βήμα προς την οριστική διάλυση του τείχους του Βερολίνου. Στην χώρα μας, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν πείθει τους πολιτικούς αρχηγούς για σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας και ως εκ τούτου, οδηγούμαστε σε εθνικές εκλογές. Είναι ο μήνας των εκλογών φαίνεται! Συγχρόνως μια σπουδαία συναυλία λαμβάνει χώρα στην Αθήνα, μιας και οι θρυλικοί Pink Floyd επισκέπτονται τα μέρη μας και παραδίδουν μαθήματα μουσικής.

Στα αμιγώς μουσικά νέα, το 1989 ήταν μια ‘περίεργη’ χρονιά θα έλεγα για τον ευρύτερο χώρο της pop/rock. Από τη μία πλευρά, υπήρχαν τα συγκροτήματα που προσπαθούσαν να διατηρήσουν την αίγλη του παρελθόντος και να επωφεληθούν από αυτήν, και από την άλλη, άμα τη έλευση του MTV, ξεπήδησαν πολλά  ‘χάρτινα’ συγκροτήματα που έκαναν την επιτυχία του ενός φεγγαριού και φυσιολογικά ξεχάστηκαν λίαν συντόμως (πχ New Kids On The Block και άλλα παρόμοια ανεκδιήγητα boy bands, Milli Vanilli). Πάντως τα chart της εποχής τα κατέκτησαν καλλιτέχνες και συγκροτήματα όπως η Madonna, ο Phil Collins, οι Roxette και οι The Bangles. Όσον αφορά την indie/alternative rock σκηνή, αυτή πέρασε για λιγάκι στο παρασκήνιο ώστε να επανέλθει δριμύτερη λίγα χρόνια αργότερα. Παρόλα αυτά υπήρξαν κάποιες αξιόλογες κυκλοφορίες που ικανοποίησαν τους απανταχού μουσικόφιλους και στις οποίες θα αναφερθώ χωρίς περαιτέρω χρονοτριβή. Τα άλμπουμ που σημάδεψαν, κατά την προσωπική μου γνώμη , εκείνη την χρονιά, πριν 20 ολόκληρα χρόνια, ήταν τα εξής:

1.    Doolitle – Pixies: Το grunge μπορεί να περίμενε υπομονετικά, ακόμη δύο χρόνια ώστε να ανθήσει πραγματικά, αλλά αυτοί οι τύποι από την Βοστόνη φαίνεται πως δεν μπορούσαν να περιμένουν άλλο! Δεν είναι τυχαίο ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ έλαβε διθυραμβικές κριτικές από τον μουσικό τύπο μιας και κατέλαβε πολλές τιμητικές διακρίσεις ενώ και στον τομέα των chart τα πήγε περίφημα. Ήταν το άλμπουμ που εν πολλοίς έθεσε τα θεμέλια στο πως θα ακουγόταν η alternative rock στο μέλλον. To ‘Doolitle’ ήταν μια πετυχημένη απόπειρα ώστε η grunge να ακουστεί όσο πιο poppy και ‘εμπορική’ γίνεται, όπως για παράδειγμα το ‘Here Come Your Man’ που παρέπεμπε ευθέως στους Beatles. Βέβαια δεν λείπουν και οι  rock ‘δυναμίτες’ όπως τα ‘Debaser’ και ‘Wave of Mutilation’ που άντεξαν την φθορά του χρόνου και παραμένουν κλασικά έως και σήμερα. Για πολλούς το masterpiece των Pixies και δεν έχουν και άδικο!

2.    The Stone Roses – The Stone Roses: Το πρώτο και ομώνυμο άλμπουμ της βρετανικής μπάντας αποτέλεσε ένα πραγματικά ΄μεγάλο’ δίσκο που ακόμη και οι ίδιοι οι δημιουργοί του, το θεώρησαν τόσο ‘δυσθεώρητο’ και αξεπέραστο ώστε να χρειαστούν επτά χρόνια για να κυκλοφορήσουν την επόμενη τους δουλειά.  Η δουλειά τους συνδυάζει με μαεστρία και αρτιότητα την Brit-pop, την dance, την psychedelic και φυσικά την alternative rock. Θεωρήθηκε ως ένα από τα καλύτερα αγγλικά άλμπουμ όλων των εποχών (το βρετανικό περιοδικό NME μάλιστα το χαρακτήρισε ως το καλύτερο όλων των εποχών!) ενώ περιείχε μεταξύ άλλων, το ‘ονειρικό’  ‘I Wanna Be Adored’, το pop-orirnted ‘She Bangs The Drum’, το psychedelic και συνάμα φολκλορικό ροκ  ‘Waterfall’ καθώς επίσης και το θρυλικό επικό τους δημιούργημα ονόματι ‘Fool’s Gold’. Εν ολίγοις το ‘The Stone Roses’ εμπεριείχε όλα όσα αντιπροσώπευε η μουσική σκηνή του Manchester  εν έτη 1989, δηλ. ‘hanging out, getting high, dancing and having good time’.

3.    Like A Prayer – Madonna: Το έγκυρο Rolling Stone  χαρακτήρισε το εν λόγω άλμπουμ ως τον πιο ‘αρτίστικο’ ποπ δίσκο της χρονιάς! Περιττό να αναφέρουμε της αποδοχής που έτυχε το συγκεκριμένο δημιούργημα. Είναι τοις πάση γνωστό ότι πούλησε τρελά! (πάντως να σημειώσω εδώ πως τα δύο προηγούμενα άλμπουμ της Madonna πούλησαν ακόμη περισσότερο!). Ποιος δεν θυμάται άλλωστε το ομώνυμο τραγούδι και συγκεκριμένα το video clip που το συνόδευε πόσο δραστικά , όσο λίγοι σταρ το καταφέρουν, κατάφερε να ‘ταράξει’ τα mainstream νερά της εποχής. Σε μουσικό επίπεδο, η Madonna κατάφερε να συγκεντρώσει μια πολύ καλή ομάδα δημιουργών που της χάρισαν απλόχερα επιτυχία σε όλα τα 6 singles που κυκλοφόρησε για το ‘Like A Virgin’. Συνδύασε άψογα την pop και την dance με ψήγματα από soul, rock, disco και funk ώστε να προσφέρει ένα ‘απροσδόκητο’ μουσικό βάθος σχεδόν εφάμιλλο με αυτά που είχε καταθέσει ο ‘άσπονδος εχθρός’ Michael Jackson σε άλμπουμ όπως το ‘Thriller’ και το ‘Bad’. Λίγοι καλλιτέχνες κατάφεραν να ακουστούν τόσο αιχμηροί και τολμηροί όσο η Madonna, ενώ δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός πόσες τραγουδίστριες πίνουν νερό στο όνομά της εξαιτίας αυτού του δίσκου.

4.    Mother’s Milk – Red Hot Chili Peppers: Συνδυάζοντας την metal, την rock και το punk με μπολιάσματα από funk και rap, οι RHCP ξεκίνησαν να ‘κατακτούν’ τον κόσμο με το εν λόγω άλμπουμ. Καταφέρνουν να κάνουν προσιτό σε πιο ευρύ και mainstream κοινό τον συγκεκριμένο ήχο ενώ ‘σπρώχνουν’ σε νέα όρια την alternative μουσική. Με έναν Flea να αποτελεί ίνδαλμα για πολλούς κατοπινούς μπασίστες, με τον ιδιόμορφο αλλά και συνάμα βιρτουόζικο τρόπο παιξίματος του, το συγκρότημα θα μνημονεύεται για πάντα για κομμάτια που μας πρόσφερε όπως το καταπληκτικό ‘Knock Me Down’ αλλά και για το ‘Fire’ όπου οι RHCP  καταθέτουν τον δικό τους  φόρο τιμής στον αδικοχαμένο Hendrix.

Σχολιάστε

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.