«Οι ταινίες πρέπει να τελειώνουν. Εστω και στα τυφλά». Αυτή είναι η τελευταία ατάκα της νέας ταινίας του Αλμοδόβαρ και πολύ φοβάμαι οτι ο Πέδρο το πήρε μάλλον στην κυριολεξία και το οδήγησε στην υπερβολή… Δεν ξέρω τί έχει πάθει ο Ισπανός τα τελευταία χρόνια και δεν μπορεί να σταυρώσει «μεγάλη» ταινία, απο το Ολα για τη Μητέρα μου και μετά. Νομίζω μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν οι ιδέες που κατεβάζει, σε πρώτη φάση, και σε μια δεύτερη τα σενάρια που ξεδιπλώνουν στο πανί αυτές τις ιδέες. Η σκηνοθετική του ακεραιότητα θαρρώ πως δεν έχει «πληγωθεί», και ίσως αυτό να είναι το στοιχείο που κάνει και τις τελευταίες του ταινίες να… βλέπονται. Τα σενάρια όμως, μοιάζουν λίγο-πολύ με το χαρακτήρα της Πενέλοπε Κρουζ: όμορφα στην εμφάνιση και κομψά, αλλά άμα κάνουν το βήμα παραπάνω, γκρεμοτσακίζονται…

Στις Ραγισμένες Αγκαλιές, ο Πέδρο επιμένει στην ανομοιογενή παραμόρφωση της ιστορίας του, συνήθειο που ήλπιζα πως είχε εξαντληθεί στο προπέρσινο Volver. Ουσιαστικά, είναι σα να βλέπεις τέσσερις ταινίες! Πρώτη ταινία, η ιστορία ενός τυφλού συγγραφέα που ταξιδεύει στο παρελθόν. Δεύτερη ταινία, η δακρύβρεχτη ιστορία της ταλαίπωρης γραμματέως που πουλάει το κορμί της για να σώσει τον πατέρα της. Τρίτη ταινία, ο έρωτας του συγγραφέα και της μετέπειτα φερέλπιδας ηθοποιού. Και τέταρτη ταινία… ο,τι περισσεύει. Μια-δυο σαπουνοπερικές ανατροπές και δυο-τρείς ηθικολογίες που, σε μια άλλη ταινία του Αλμοδόβαρ, θα τόνιζαν το κιτς της υπόθεσης, ενώ εδώ απλά το… συμπληρώνουν. Οχι οτι ο Πέδρο ξέχασε να γυρίζει ταινίες, να δένει χαρακτήρες με γεγονότα ή να εκμεταλλεύεται στο έπακρο τους ηθοποιούς του (η Κρουζ αποδεικνύει… τ’άντερά της για άλλη μια φορά). Απλά, το στόρι έπαψε να τον βοηθάει. Και με κακό στόρι, έρχονται κακοί διάλογοι. Και με κακούς διαλόγους, έρχεται ο χαλαρός ρυθμός. Και ο χαλαρός ρυθμός «αδειάζει» το ενδιαφέρον και σε φέρνει σε ενα φινάλε εξίσου αδιάφορο. Το κρίμα πέφτει εκεί, και όχι στα προφανή, που θα τρέξουν όλοι να υπερασπιστούν μόνο και μόνο επειδή στους τίτλους γράφει… Pedro.

Αν συγκεντρώσεις τα κομμάτια ένα-ένα, χωρίς να βουτήξεις σε ενα κάρο αναλύσεις που δεν οδηγούν πουθενά, με περισσή λύπη διακρίνεις πως οι Αγκαλιές είναι η πιο «στεγνή», η πιο μονοδιάστατη ταινία του Αλμοδόβαρ. Δεν μπορείς εύκολα να τον κακολογήσεις, γιατί δεν είναι τέτοιες οι προθέσεις του. Νομίζω όμως οτι έχει ακολουθήσει, με τις τελευταίες του ταινίες, έναν κινηματογραφικό μονόδρομο που περισσότερο του κλείνει τα μάτια, παρά τού τα ανοίγει. Μέσα στις δύο γεμάτες ώρες της διάρκειας του φιλμ, το μόνο που κατάφερα να συγκρατήσω ήταν αυτή η τελευταία φράση. Και πόσο ειρωνική μου φαίνεται ακόμα και τώρα…

ΡΑΓΙΣΜΕΝΕΣ ΑΓΚΑΛΙΕΣ (* *)
Σκηνοθεσία: Πέδρο Αλμοδόβαρ, Πρωταγωνιστούν: Πενέλοπε Κρουζ, Αντζελα Μολίνα