Menu

Όλοι μας ονειρευόμαστε κάποια ξεχωριστή στιγμή στην ζωή μας. Ένα σημαντικό γεγονός που θα έχουμε να το αφηγούμαστε στο μέλλον και θα μας κάνει να νιώθουμε υπερήφανους που ήμασταν εκεί όταν συνέβη. Για κάποιους το γεγονός αυτό είναι αθλητικό για άλλους προσωπικό για εμάς μάλλον θα είναι μουσικό. Ίσως  αυτή να είναι η βραδιά που παρακολουθήσαμε τους Nine Inch Nails στην Νέα Υόρκη να παίζουν ολόκληρο το Downward Spiral για πρώτη φορά στην καριέρα τους. Και σαν να μην έφτανε αυτό το συμπλήρωσαν με άλλα 10 κομμάτια κάνοντας την διάρκεια του show τους να αγγίξει τις 2 ώρες.

Όσοι βρεθήκατε στην συναυλία στην Ελλάδα στις 20.07 ίσως είχατε υπόψιν σας ότι αυτή ήταν η τελευταία περιοδεία για τους NIN . Επειδή όμως ο κύριος Reznor δεν ήθελε να αφήσει παραπονεμένους τους συμπατριώτες του. Αποφάσισε να δώσει μερικές συναυλίες ακόμη στην Αμερική. Αυτές θα γίνονταν σε μικρά venues και τα εισιτήρια θα διαθέτονταν μέσα από το ίδιο το site των NIN. Ο λόγος ήταν για να μην μείνουν εκτός  οι πιο πιστοί οπαδοί τους και να αποφευχθεί η μεταπώληση των εισιτηρίων σε υπερβολικές τιμές. Έτσι και εμείς κλείσαμε το εισιτήρια μας (για μια συναυλία που έγινε sold out σε μερικά λεπτά) και περιμέναμε μέχρι την ημέρα της συναυλίας για να τα παραλάβουμε.  Το email με τις οδηγίες ήταν σαφέστατο: «Η διάθεση ξεκινάει στις 4:30 από την είσοδο του χώρου που απεικονίζεται στην επισυναπτόμενη φωτογραφία». Έχοντας μια σχετική εμπειρία από αντίστοιχες ουρές (πεντέμισι ώρες αναμονή για να δούμε τον Nick Cave σε ένα promo gig στο London Astoria 2 στο Λονδίνο) φτάσαμε με σχετική καθυστέρηση. Η ώρα ήταν 5:30 και παρόλα αυτά έπρεπε να περιμένουμε 20 λεπτά για να παραλάβουμε τα εισιτήρια μας και να μας περάσουν τα σχετικά περιβραχιόνια (ένα για την κατανάλωση αλκοόλ και το άλλο για την είσοδο μας στον χώρο). Αντί να περιμένουμε όμως στην ουρά για την είσοδο παρέα με 1000 περίπου ακόμη άτομα επιπλέον 40 λεπτά για να ανοίξουν οι πόρτες , πήγαμε για φαγητό.

Επιστρέφοντας μετά από μια ώρα η ουρά είχε μειωθεί στο μισό αλλά και πάλι περιμέναμε ένα εικοσάλεπτο κάτω από ψιλόβροχο μέχρι να εισέλθουμε στο Webster Hall. Προμηθευτήκαμε μια Bud Lime από το μπαρ με τον λιγότερο κόσμο (αλλά και την μικρότερη γκάμα από μπύρες) και κάτσαμε κάποια μέτρα μπροστά και δεξιά από την κονσόλα του ηχολήπτη. Ο συγκεκριμένο χώρος είναι στα πλαίσια του Gagarin χωρίς όμως επίπεδα αλλά με μία σχετική κλίση έτσι ώστε να βλέπεις την σκηνή και ας βρίσκεσαι αρκετά πίσω. Στον εξώστη δεν βλέπεις και πολλά πράγματα αν δεν είσαι στην πρώτη ή δεύτερη σειρά από όρθιους. Ο συνδυασμός του κύματος καύσωνα μαζί με την σχετική υγρασία και το μη επαρκές air condition είχε δημιουργήσει μια αποπνικτική ζέστη στον χώρο πριν εμφανιστεί το οποιοδήποτε σχήμα. Αυτό βέβαια δεν σήμαινε ότι θα πηγαίναμε πουθενά.

Οι Βρετανοί The Horrors που ήταν και το πρώτο group της βραδιάς βγήκαν στην σκηνή στην ώρα τους ακριβώς στις 7:30. Η αραχνοΰφαντη σιλουέτα του τραγουδιστή τους δεν άφηνε περιθώρια να μην σου θυμίσει οποιονδήποτε leader dark σχήματος από τις αρχές των 80s. Ο μπασίστας από την άλλη ήταν φτυστός ο David Bowie στα νιάτα του. Οι ομοιότητες όμως δεν τελείωναν μόνο στην όψη αλλά και στην όλη κίνηση και στήσιμο που είχαν επί σκηνής. Αυτή η αρκετά αξιόλογη μπάντα, της οποίας η εμφάνιση στην χώρα μας την άνοιξη πέρασε σχετικά στα ψηλά, μπορεί να δηλώνει ότι αγαπάει το garage αλλά οι επιρροές της είναι εμφανέστατα πιο σκοτεινές. Είδαμε κάτι ανάμεσα σε Bauhaus και Joy Division το οποίο δεν κέρδισε απαραίτητα το κοινό αλλά δεν το άφησε και αδιάφορο. Η αναμονή βεβαία ήταν μεγάλη για να δοθεί η πρέπουσα σημασία. Οι Horrors πάντως περιόρισαν το setlist τους σε κομμάτια μονό από το τελευταίο τους άλμπουμ (Primary Colours) περιλαμβάνοντας μέσα σε αυτό 2 (“Mirror’s image”, “Sea within a sea”) από τα 3 που περιείχε το promo cd τους που μας μοίρασαν ενώ περιμέναμε στην ουρά για να μπούμε στον χώρο. Άνετα τους βλέπαμε και άλλη φορά σε λίγο πιο χαλαρές συνθήκες.

Μετά το τέλος τους set τους πολλοί από τον εξώστη κατέβηκαν κάτω δημιουργώντας μια ακόμη πιο πιεστική κατάσταση. Οριακά προλάβαμε να κάνουμε μια τελευταία επίσκεψη στο μπαρ (οπού ο ίδιος ο μπάρμαν συμφώνησε μαζί μας ότι η bud είναι μπύρα που πίνετε μόνο όταν δεν υπάρχει τίποτε άλλο). Αναμονή 40  λεπτά και σε μια σκηνή γεμάτη καπνό άρχισαν να παίρνουν τις θέσεις τους οι πιστοί συνοδοί του Reznor σε αυτή την περιοδεία. Σε λίγο βγήκε και ό ίδιος και ξεκίνησαν το “Mr Self Destruct” τότε έγινε μια απίστευτη μετατόπιση του κόσμου προς τα μπρος σε σημείο που ξαφνικά να έχουμε 3-4 μέτρα κενό μπροστά μας. Βολευτήκαμε όπως καλύτερα μπορούσαμε πριν ξαναπυκνώσει η κατάσταση και παρακολουθήσαμε όλο το ‘κατρακύλισμα‘ της ψυχής ενός ανθρώπου μέχρι το “Closer”. Κάπου εκεί σε αυτό το κομμάτι το πράγμα απογειώθηκε και έγινε κάτι μαγικό για μάς σε σημείο που να νομίζουμε ότι παρακολουθούμε το όλο πράγμα από ψηλά. Λίγο πιο πριν είχαμε δει και τον Robert Fink να βουτάει μέσα στον κόσμο υπό τους ήχους του “March of the Pigs”. Η πρώτη παγκόσμια ζωντανή εκτέλεση του “A Warm Place” συνέπαισε ειρωνικά με την αφόρητη ζέστη του Webster Hall. Η σκηνή ήταν πραγματικά μικρή για το συγκρότημα δεν είχαν ιδιαίτερο χώρο να κινηθούν αλλά αυτό δεν τους πτόησε καθόλου. Ο ήχος ήταν αρκετά καλός για τα επίπεδα του venue και ο κόσμος τραγουδούσε με ένα χαμόγελο ευτυχίας χωρίς όμως να καλύπτει τα φωνητικά του Reznor. Απογυμνωμένοι λοιπόν από τα άπειρα φώτα και σε μια σκηνή που μετά βίας χώραγε τα βασικά τους όργανα απέδωσαν άψογα και το διασκέδασαν παράλληλα. Κάπου προς το τέλος του “Hurt” κάποιος είπε “That’s it!” και να σας πω την αλήθεια δεν θα παραπονιόταν κανείς αν τελείωναν την συναυλία απλά εκεί. Ακολούθησε όμως το “1,000,000” και αμέσως μετά το “Terrible Lie” έτσι όλοι ξέραμε ότι είχαμε και άλλο ιδρώτα να χύσουμε και εμείς και το συγκρότημα. Αξιοσημείωτο το προσκύνημα όλου μα όλου του κοινού στο “The Hand That Feeds” και κλείσιμο με το “Head Like A Hole” Κανείς δεν ήθελε τίποτα παραπάνω ακόμη και ο Reznor είχε δηλώσει ότι ήταν χαρούμενος που ήταν πίσω στην πατρίδα του και ότι πάντα ήθελε να παίξει ολόκληρο το Downward Spiral και ότι βέβαια δεν θα το ξανάπαιζαν ποτέ (άσχετα αν το επανέλαβαν εννέα μέρες μετά στο Los Angeles επειδή δεν μπόρεσαν να το κινηματογραφήσουν στην Νέα Υόρκη).

Τα 1400 και κάτι άτομα που ήταν μαζί μας στη συναυλία σίγουρα θα έχουν κάτι να λένε στον μέλλον αλλά όπως και εγώ θα το λένε πάντα πρώτα στον εαυτό τους για μια ακόμη φορά για να πιστέψουν ότι ήταν εκεί…

Μετά το τέλος του Downward Spiral κομμάτια που έπαιξαν ήταν τα:

1,000,000
Terrible Lie
Metal
Lights in the Sky
Burn
Gave Up
Suck
Physical (You’re So)
The Hand That Feeds
Head Like a Hole

Photos by: Anna Kweskin

Περισσότερες φωτογραφίες θα βρείτε εδώ

2 Comments for "NIN live @ Webster Hall , New York 23/08/09"

  • ioanna

    farewell NIN… 🙁

    Απάντηση

Σχολιάστε

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.