Menu

Ανέκαθεν κάθε καινούρια κυκλοφορία των Αμερικανών progsters σήκωνε πολλή συζήτηση και κουβέντα στον μουσικό Τύπο αλλά και στον κόσμο εν γένει. Εξαίρεση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει και η καινούρια δουλειά, 10η στην σειρά, των ‘βετεράνων’ πλέον Dream Theater(DT). Κι αυτό διότι, όπως έγινε φανερό την δεκαετία που διανύουμε, όλοι περιμένουμε από αυτούς ένα νέο magnum opus ,όπως το ανυπέρβλητο ‘Metropolis Pt2: Scenes from a memory’(1999), ένα δίσκο που, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αποτελεί σημείο αναφοράς και μέσα στους 10 καλύτερους concept δίσκους ever στον progressive χώρο της rock/metal μουσικής. Έτσι μετά από μια σειρά από απλά καλούς δίσκους την δεκαετία 2000-2009, το ερώτημα επανέρχεται πιο καίριο από ποτέ. Θα βγάλει επιτέλους η αγαπημένη μας μπάντα τον δίσκο που όλοι περιμένουμε; Δεν ξέρω αν θα απογοητεύσω πολλούς από εσάς, αλλά η απάντηση είναι ξεκάθαρα ΟΧΙ!

Είναι κακό αυτό; όχι απαραίτητα!(επιφυλάσσομαι στον επίλογό μου να δώσω μια σύντομη απάντηση για αυτό το ζήτημα που ‘ταλανίζει’ όσους καταπιάνονται με μια κριτική δίσκου των DT τα τελευταία χρόνια και με έχει ενοχλήσει σε ένα βαθμό..) Βέβαια προστρέχω να ξεκαθαρίσω τα απολύτως προφανή. Ο νέος δίσκος είναι ίσως ότι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει οι DT την δεκαετία που διανύουμε και αυτό είναι κάτι που θα φανεί με το πέρασμα του χρόνου και αφού ‘ωριμάσει’ και ‘μεγαλώσει’ μέσα μας ένας δίσκος, όπως ο συγκεκριμένος, που αν μη τι άλλο χρειάζεται τον χρόνο του. Οκ λοιπόν, αρκετά με τις ‘φιλοσοφικές’ συζητήσεις , περνάω κατευθείαν στο κυρίως πιάτο.

‘A nightmare to remember’: ένα πολύ ρυθμικό και απίστευτα heavy τραγούδι (από brutal φωνητικά μέχρι και blastbeats έχει!!!). Εδώ οι DT   φιλτράρουν και κάποιες επιρροές τους από νεότερα συγκροτήματα (βλέπε OPETH). Ένα αν μη τι άλλο πομπώδες και επικό τραγούδι με το τελείωμα του να σε ‘αποτελειώνει‘ με το ξεσάλωμα που επικρατεί. Κάποια ανούσια solos των Petrucci/Rudess θσ μπορούσαν ίσως να είχαν παραλειφθεί. Τα 16 λεπτά του κύλησαν σχεδόν σαν νεράκι!!

‘A rite of passage’: το πρώτο single του άλμπουμ, ένα σχεδόν 9λεπτο τραγούδι, στα όρια της καλώς εννοούμενης ποπ, σχεδόν catchy θα έλεγα. Εκτεταμένη χρήση συγκλονιστικών ρεφραίν, γεγονός που μας ενθουσιάζει μιας και δεν μας το έχουν συνηθίσει οι DT παλιότερα.

‘Wither’: να και η μπαλαντούλα του δίσκου. Κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του τραγουδιστή της μπάντας, ευκαιρία για μια ανάσα από την υπερτεχνική heavy μουσική που προηγείται και ακολουθεί. Ποπ καθαρή, τραγούδι ικανό να λιώσει στο airplay. Σπουδαίο κομμάτι που αποδεικνύει πως οι DT το κατέχουν το ‘άθλημα’ ακόμη!

‘The shattered fortress’: εδώ έχουμε ένα από τα ..συννεφάκια του δίσκου. Το εν λόγω τραγούδι αποτελεί για τους γνώστες των DT, το τελευταίο μέρος του ‘Alcoholic Anonymous Suite’, αναφορά της μπάντας στον αλκοολισμό που αντιμετώπιζε ο Portnoy και είχε ξεκινήσει στο ‘Awake’ το 1994. Ένα medley ουσιαστικά που περιλαμβάνει αυτούσια μέρη από όλες τις προηγούμενες τους αναφορές στο συγκεκριμένο θέμα. 13 λεπτά για τραγούδι που ουσιαστικά έχεις ξανακούσει είναι υπεραρκετά και ελπίζω να είναι η τελευταία φορά που η μπάντα καταπιάνεται με αυτό το θέμα. Μόνη ευχάριστη πινελιά το κιθαριστικό παίξιμο του Petrucci με έμφαση, περισσότερο από ποτέ ίσως, στην μελωδία παρά στην τεχνική.

‘The best of times’: ένα τραγούδι που περιμέναμε όλοι εμείς οι οπαδοί των DT πολλά χρόνια αφού καταφέρνει και φέρνει ανατριχίλα σε κάθε άκουσμα του. Το πνεύμα των RUSH είναι διάχυτο σε ένα 13λεπτο τραγούδι που φαίνεται πως ξεπήδησε κατευθείαν από τα ένδοξά τους χρόνια, αυτά της προηγούμενης δεκαετίας. Αφιερωμένο στον πατέρα του Portnoy που πέθανε κατά την διάρκεια των ηχογραφήσεων του άλμπουμ και για αυτό τόσο συναισθηματικό. Θα αγαπηθεί σίγουρα!

‘The count of Tuscany’: ένα μουντό , σκοτεινό έπος με συνεχείς εναλλαγές μεταξύ ήρεμων και δυνατών σημείων σε μια ακόμη ‘90’s στιγμή των DT. Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει από τον πληκτρά της μπάντας με νέους και ενδιαφέροντες ήχους να ‘χρωματίζουν’ το κομμάτι.

Εν κατακλείδι, θα έλεγα πως πρόκειται για ένα καθ’ όλα αξιόλογο άλμπουμ που δίκαια φέρει το ‘βαρύ’ όνομα των DT. Ας καταλάβουμε πως οι καιροί είναι διαφορετικοί και είναι δύσκολο, και κατά την προσωπική μου γνώμη είναι και αθέμιτο, να θέλουμε ‘διακαώς’ να επαναληφθεί ένα ‘Scenes from a memory’. Η μουσική είναι μια τέχνη που καλώς ή κακώς εξελίσσεται χέρι-χέρι με τα σημεία των καιρών. Αλλά τείνουμε να ξεχνάμε και τους ανθρώπους που άνοιξαν τον δρόμο και κράτησαν ψηλά την σημαία του ιδιώματος εδώ και πάρα πολλά και δύσκολα χρόνια.. Aς βάλουμε επιτέλους ένα τέλος στην μοιρολατρία που μας διακατέχει όλους σαν έθνος!

Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματα του, εγώ πάντως θα το ξανακούσω το ’Black clouds and silver linings’  και μάλιστα πολλές φορές!

Tracklist

Disc: 1
1. A Nightmare to Remember
2. A Rite of Passage
3. Wither
4. The Shattered Fortress
5. The Best of Times
6. The Count of Tuscany


Disc: 2

1. 6 cover versions.

Disc: 3

1. A Nightmare to Remember (Instrumental)
2. A Rite of Passage (Instrumental)
3. Wither (Instrumental)
4. The Shattered Fortress (Instrumental)
5. The Best of Times (Instrumental)
6. The Count of Tuscany (Instrumental)

Σχολιάστε

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.