… slow motion words
night glimmery blackness….

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008. Η ιέρεια του new wave για ακόμη μια φορά στην Ελλάδα… Επιτέλους!! Επάνω στο εισιτήριο έγραφε ” Οι πόρτες ανοίγουν στις 19:30 ” . Νωρίς…, σίγουρα θα έχανα το support group… Ένα παιχνίδι που κάνω πριν από κάθε live είναι να προσπαθώ να μαντέψω ποιο θα είναι εκείνο το τραγούδι που θα ”ανοίξει” τη βραδιά. Αυτή τη φορά ήξερα πως το τραγούδι αυτό θα ήταν το if..(τραγούδι από τον νέο της δίσκο) μιας και είχα προλάβει να διαβάσω κάποια σχόλια, από το live της προηγούμενης μέρας στη Θεσσαλονίκη.

Στο Gagarin έφτασα κατά τις 21: 30… μπαίνοντας μέσα περίμενα να δω λίγο κοσμο.. κι όμως, ο κόσμος ήταν αρκετός, ο χώρος είχε σχεδόν γεμίσει. Οι Elica είχαν τελειώσει και ήδη γίνονταν οι αλλαγές πάνω στη σκηνή. Μερικά λεπτά αργότερα η Αnne ήταν στη σκηνή, στέκονταν μπροστά μας, χαμηλώνουν τα φώτα και ξεκινούν οι περίεργοι και σκοτεινοί ήχοι του if.Ανέκφραστη μεταξύ τραγουδιού και αφήγησης ξεκινάει… “imagine if… and when it all stops what will happen;”

Aυτό που μου έκανε εντύπωση από τη πρώτη στιγμή, ήταν το πόσο ήρεμο, σχεδόν ανέκφραστο ήταν το πρόσωπό της. Μας χαιρέτισε το ίδιο ήρεμα και συνέχισε με παλιότερα τραγούδια (homecoming, night ship, elegy for a lost summer). Σκεφτόμουν.. άραγε θα πει το αγαπημένο μου “nοw”; Λίγα λεπτά μετά ανακοίνωνε πως θα περνούσε σε τραγούδια από την τελευταία δουλεία της, the hardest heart, psalm, know, waiting, off grid.. συνέχισε με παλιά τραγούδια “wallies”, “sleeper in metropolis”, κομμάτια που έκαναν λέξεις και σκέψεις να τρέχουν σαν τρελές μέσα στο μυαλό μου…, λέξεις όπως ” πόνος, γαλήνη, απόγνωση, ελπίδα, αισιοδοξία, βία, ηρεμία, μίσος” περίεργα συναισθήματα, περίεργη ατμόσφαιρα!!

Παύση. Ήταν η ώρα να συστήσει έναν-έναν τους μουσικούς της, κατάφερα να συγκρατήσω μόνο το όνομα του κιμπορντίστα (Murat Parlak), ο οποίος με μάγεψε, πραγματικά, έκλεψε τη παράσταση με τον τρόπο που έπαιξε το αγαπημένο journey by night καθώς και με τον τρόπο που ερμήνευσε μαζί με τη Αnne το εντελώς gospel “As soon as I get home” τραγούδι που έχω ξεχωρίσει (μαζί με το δυνατό “full moon”) από τη νέα της δουλειά. Σε λίγο αποχωρεί και δίνει τη θέση της σε έναν περίεργο τύπο, ο οποίος ήταν υπεύθυνος για τα sound effects. Έδωσε ένα μικρό show γεμάτο ήχους που έκαναν το κοινό να τον κοιτάει, μάλλον, περίεργα…

Μετά από λίγα λεπτά η Αnne είναι και πάλι στη σκηνή…, σειρά είχαν τα “full moon” και “boy racing”… Ακούστηκαν όλα τα νέα της τραγούδια εκτός του “nothing going on”. Για το τέλος άφησε το now!! Το κοινό είχε πλέον ξεσηκωθεί. Με το τέλος του now εγκατέλειψε τη σκηνή μαζί με τους μουσικούς της … το κοινό τη ζητούσε πίσω, χτυπώντας χέρια και πόδια και φωνάζοντας…, άλλωστε δεν είχε πει ακόμη το “οur darkness”… Μόλις ακούστηκε η εισαγωγή του, ο κόσμος από κάτω χόρευε και φώναζε σαν τρελός…, ακόμη όμως το πρόσωπο της είχε αυτή την απόλυτη ηρεμία… πως είναι δυνατόν όταν ερμηνεύεις ένα τραγούδι σαν ΑΥΤΟ να είσαι ήρεμος; Θα έλεγα πως μόνο το βλέμμα της ήταν έντονο.. αλλά και πάλι… δεν ξέρω…
Άφησε τη σκηνή πριν καλά-καλά τελειώσει το “our darkness”.. και τους μουσικούς της να δέχονται ένα μεγάλο χειροκρότημα. Τέλος, αυτό ήταν…

τα φώτα άναψαν..
back home…

Μια φράση έχει μείνει κολλημένη στο μυαλό μου από προχτές …

”Turn ideas into motions before mechanisms rust…. take me now! ”