Το κύμα είναι μία υπέροχη ταινία, που λόγω σεναρίου γίνεται ξεχωριστή. Ένας «ροκάς», πρώην αναρχικός και νυν προοδευτικός καθηγητής, διδάσκει για μία εβδομάδα το πολίτευμα της απολυταρχίας σε μαθητές λυκείου. Θέλοντας να εφαρμόσει μία πρωτοποριακή μέθοδο διδασκαλίας θα τους οργανώσει, δημιουργώντας  μία ομάδα  (το κύμα), με κοινή ενδυμασία, χαιρετισμό και στρατιωτική πειθαρχία. Το πείραμά του θα ξεφύγει από τον έλεγχο. Το Κύμα θα εξαπλωθεί ταχύτατα, σαγηνεύοντας τον ίδιο, καθώς και δεκάδες μαθητές. Θα αποκτήσει πιστούς και ακόλουθους οι οποίοι θα το προστατεύουν με κάθε τρόπο και φυσικά όλοι θα θεωρούν αρχηγό τους τον ίδιο τον καθηγητή.

Το κύμα πρακτικά δεν είναι τίποτα. Νερό, σκέτο νερό. Δεν υπάρχει καμία ιδεολογική βάση για την ύπαρξή του, δεν σκοπεύει σε κάτι, απλά το δημιουργούν. Δεν υπάρχουν διακρίσεις στα μέλη του, ανεξαρτήτου χρώματος και οικονομικής κατάστασης κλπ, είναι όλοι ομάδα, είναι όλοι το ίδιο, είναι όλοι ίσοι. Δεν μισούν κάποιους, δεν συναγωνίζονται κάποιους, δεν είναι ρατσιστές. Αποτελείται από οποιονδήποτε θέλει απλά να είναι μέλος του.

Το κύμα υπάρχει για να ενώνει, για να δίνει την (ψευδ)αίσθηση σε αυτούς που το αποτελούν ότι ανήκουν κάπου και ξεφεύγουν από την καθημερινότητά τους με το να ασχολούνται με κάτι…. Σαν ένα παιχνίδι ας πούμε, σαν τις ομάδες που φτιάχναμε μικροί στο κυνηγητό… Κι όμως η δύναμή του είναι αντάξια των κυμάτων της θάλασσας. Ακαταμάχητη η δύναμη της ομάδας όταν το παιχνίδι είναι επί ίσοις όροις, και ας υπάρχει εκεί κάπου στο βάθος κάποιος αρχηγός-διαιτητής.  Μάζα που κινείται λοιπόν ίσον επικίνδυνη μάζα, πόσο μάλλον όταν αυτοί που είναι μέσα της είναι εκεί γιατί «έλα μωρέ, πλάκα έχει, και τι έγινε που ντυνόμαστε έτσι, άλλωστε κανονικά δεν ανήκουμε εδώ». Κάπως έτσι γίνονται όλα στην ταινία και κάπως έτσι ξαφνικά δημιουργείται ένα μίνι καθεστώς… αλλά μήπως τελικά όλα σαν ένα παιχνίδι δεν αρχίζουν; Μία πλάκα, ένα πείραγμα, ένα αθώο αναίτιο σχόλιο…

Σε γενικές γραμμές η ταινία έχει τον απαραίτητο ρυθμό για να σε κρατήσει. Κωμικά στοιχεία, ακόμα και στοιχεία θρίλερ δεν λείπουν και το φινάλε κλέβει την παράσταση. Ερμηνείες καλές και του καθηγητή-πρωταγωνιστή πολύ καλή (Jürgen Vogel), κυρίως στο τέλος που παίζει εξαιρετικά με το βλέμμα.

Η ταινία είναι βασισμένη στο βιβλίο του Τοντ Στράσερ το οποίο με την σειρά του βασίστηκε σε αληθινά γεγονότα που καταγράφτηκαν τον Απρίλιο του 1967 σε σχολείο της Καλιφόρνιας.