Όπως κι αν το δει κανείς, κάτι λείπει από αυτή τη δουλειά του Brett Anderson. Κι αν μπει κανείς στη διαδικασία να διαβάσει δεξιά κι αριστερά όλα αυτά τα αρνητικά reviews που έχουν ήδη γραφτεί, είναι πολύ πιθανό να συμφωνήσει. Ο Brett τό‘χει χάσει εντελώς το παιχνίδι. Love is Dead and Brett is …dead! Θαμμένο στο παρελθόν το glam style του Brett… Ακόμα ένα κομμάτι του παζλ της απόλυτης παρακμής που ξεκίνησε από το τελευταίο album των Suede και συνεχίζεται με αποκορύφωμα το ομώνυμο solo album του Brett. Τρίλεπτα σχεδόν ανούσια και βαρετά κομμάτια που φαίνονται σα να γράφτηκαν “One Lazy Morning”.

Θα μπορούσα να παραθέσω και πολλά ακόμα αρνητικά σχόλια που διάβασα για τη solo δουλειά του πρώην lead singer των Suede. Αλλά μάλλον δεν θα είχε νόημα…

Δεν ήμουν ποτέ φανατικός οπαδός των Suede. Έβρισκα πάντα τις (πρώτες) δουλειές τους καλές, αν και σε κάθε album κατέληγα μετά από λίγο καιρό να ακούω 2-3 κομμάτια. Πάντα θεωρούσα και συνεχίζω να πιστεύω ότι το πιο όμορφο κομμάτι που έγραψαν ποτέ ήταν το “Europe is our playground”, και συνεχίζει να μου φαίνεται ειρωνικό έως και συμβολικό, το ότι αυτό το πανέμορφο κομμάτι ήταν …b-side.

Ακούγοντας το solo album του Brett Anderson, κι αφού είχα διαβάσει reviews τα περισσότερα από τα οποία ήταν αρνητικά, πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη ότι ίσως να είναι καλύτερα που δεν ήμουν ποτέ πολύ «δεμένος» με τον μουσικό κόσμο των Suede. Ένιωσα ότι θα μπορούσα να αξιολογήσω αυτή τη δουλειά από μακριά, χωρίς υπερβολικές προσδοκίες, χωρίς πικρία αλλά ίσως και με μεγαλύτερη αντικειμενικότητα.

Ο Anderson στο solo album του φαίνεται να είναι λιτός, πιο άμεσος και πιο απλός από ποτέ. Σχεδόν μινιμαλιστικός, τόσο στις μελωδίες όσο και στους στίχους του. Αυτό φάνηκε να επηρεάζει αρνητικά κάποιους αλλά προσωπικά μου έδωσε την εντύπωση ότι μάλλον από εσωτερική ανάγκη ο ίδιος επιθυμούσε να το κάνει, να μας δοθεί, να βγάλει με έναν δικό του ξεχωριστό τρόπο προς τα έξω τη δική του εσωστρέφεια, το δικό του σκοτεινό κόσμο μένοντας για λίγο «γυμνός» απέναντί μας. Όχι ότι δεν το έκανε στο παρελθόν, απλά στη συγκεκριμένη περίπτωση ο τρόπος του είναι ταυτόχρονα «ήρεμος» και …προκλητικός!

Δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι σε αυτή τη δουλειά μπορούμε να βρούμε τρία από τα πιο όμορφα κομμάτια που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια από τον Anderson. Το opening track (και πρώτο single) “Love is dead” προϊδεάζει σε μεγάλο βαθμό για ότι ακολουθεί. Ύμνος στην μοναξιά, στην έλλειψη του «αληθινού» ανθρώπου που θα μπορούσε να γεμίσει τα κενά μας, να μοιραστεί μαζί μας τους φόβους και τις αδυναμίες μας, και ταυτόχρονα κραυγή αγωνίας και θλίψης, κάτω από την αίσθηση ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για το δικό μας σκοτάδι, για τον πόνο μας…

“And plastic people with imaginary smiles, exchanging secrets at the back of their minds
Plastic people”

Το δεύτερο πραγματικά ξεχωριστό track είναι το “Scorpio Rising”, που κατά τα φαινόμενα μιλάει για την ψυχρή, υποκριτική, υπέρμετρα καταναλωτική και σχεδόν εγωπαθή κοινωνία των ημερών μας.

“Who know the depth of their disease, and love is just a game, to pass the hours away
To spend endeavours on your knees”

Το “Scorpio Rising” – καθώς και το αρκετά ενδιαφέρον και δυνατό “Dust and Rain” – είναι από τα tracks που φέρνουν στο νου τους «παλιούς» Suede.

Το κομμάτι που συμπληρώνει την πολύ όμορφη τριλογία των ιδιαίτερων tracks της solo δουλειάς του Brett Anderson είναι το “Song for my father”. Σχεδόν στοιχειωτικό, λυρικό, ξεχειλίζει από θλίψη και έρχεται να χρωματίσει ακόμα πιο σκοτεινά τα συναισθήματα που μεταδίδει στον ακροατή…

“And my life was a flower, and love was the leaves, but nobody saw any beauty in me”

Και κει που αρχίζεις να αισθάνεσαι ότι η δύναμη του album τελειώνει σε αυτές τις λίγες πραγματικά καλές στιγμές, έρχεται το “Infinite Kiss” να σου θυμίσει ότι ο Anderson μπορεί όντως να έχει αλλάξει, χωρίς όμως αυτό να είναι αναγκαστικά ή …πάντα κακό.

Η πρώτη solo προσπάθεια του Brett Anderson φαίνεται όντως «ανολοκλήρωτη». Έχει κάποια πολύ δυνατά σημεία αλλά πάσχει στα υπόλοιπα. Ακόμα κι έτσι πάντως καταφέρνει να μας θυμίσει ότι και στη μεγαλύτερη παρακμή μας μπορούμε να δημιουργήσουμε, να νιώσουμε και να ..ζήσουμε. Ίσως πιο έντονα από ποτέ…