Είναι αλήθεια ότι αν έχει απομείνει κάτι στις μέρες μας από τους Supertramp, αυτό λέγεται …Roger Hodgson. Ακόμα και οι μεγάλοι θαυμαστές του Rick Davis, έχουν πλέον αποδεχτεί ότι μετά την αποχώρηση του πρώτου από το συγκρότητα (το 1983 κι ενώ η μπάντα βρισκόταν στο απόγειο της επιτυχίας της) τίποτα δεν ήταν ίδιο για το μεγάλο αυτό group. O Rick Davis συνέχισε με το όνομα, ο Roger Hodgson …με την ψυχή. Θα ήταν αντι-ρεαλιστικό βέβαια αν αρνούμασταν και δεν αναγνωρίζαμε την επιρροή και την συνεισφορά του Davis στους Supertramp, και μπορεί όλα μας να ευχόμαστε κατά καιρούς ενδόμυχα – ακόμα και τώρα – κάποτε οι δύο αυτές μουσικές ιδιοφυίες να ξανασυνεργαστούν, ώστε να μπορέσουμε να ξαναδούμε τους Supertramp με το άρχικό τους σχήμα, αλλά γνωρίζουμε όλοι καλά ότι αυτό πλέον είναι σχεδόν αδύνατο, ακόμα περισσότερο αφού ο Hodgson μόλις πριν λίγα χρόνια απέρριψε σχετική πρόταση του άλλοτε καλού συνεργάτη του.

Κι αν οι περισσότεροι από μας ακούμε στις solo δουλειές του Hodgson τους …Supertramp, και ταυτόχρονα στις πρόσφατες δουλειές των Supertramp τον …Rick Davis (σε μια πολύ διαφορετική μουσική κατεύθυνση, καθ’όλα ενδιαφέρουσα αλλά πολύ μακριά από τα μεγαλεία του άλλοτε θρυλικού group), κάποια live σαν αυτό που είχαμε την τύχη να δούμε στο Βερολίνο αποδεικνύουν ότι τελικά η ίδια η ιστορία κρίνει, δικαιώνει ή και “τιμωρεί” αλλά πάνω απ’ολα σε κάθε περίπτωση αποτελεί τον πιο αυστηρό καθρέφτη της πραγματικότητας, και στη συγκεκριμένη περίπτωση μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό ότι αυτός που σέβεται την ιστορία (του) βγαίνει κερδισμένος και κατόπιν δικαιώνεται.

Ο Roger Hodgson από την αρχή επέλεξε να προχωρήσει στη solo καριέρα του χωρίς να “πουλήσει” και να εγκαταλείψει τίποτα από αυτά για τα οποία τον αγάπησε ο κόσμος. Και μπορεί στην πορεία να αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες (όπως π.χ. ένα ατύχημα που παραλίγο να διακόψει πρόωρα τις φιλοδοξίες και τα όνειρά του) και να μην είχε και την εμπορική προώθηση ενός ονόματος όπως αυτό της πρώην μπάντας του (κάτι που απολαμβάνει ακόμα ο Rick Davis), αλλά με την πορεία του απέδειξε και συνεχίζει να αποδεικνύει ακόμα πόσο μεγάλος και σημαντικός μουσικός / τραγουδοποιός είναι.

Αυτό ακριβώς απέδειξε και την 26η Αυγούστου, στο SpreeRadio Festival που έγινε στο Βερολίνο. Όπου μαζί του έλαβαν μέρος διάφοροι άλλοι ξεχασμένοι και μη μουσικοί σε ένα festival που αρχικά μάλλον έμοιαζε (σε κάποιους) με tribute εκδήλωση “συνταξιούχων” μουσικών, αλλά στην πορεία διέψευσε ακόμα και τον πιο απαισιόδοξο. Βέβαια ο χαρακτηρισμός “απαισιόδοξος” δεν φαίνεται να ταιριάζει καθόλου στο γερμανικό μουσικόφιλο κοινό, που με περίσσια άνεση και χαρά πήρε τα “μπογαλάκια” του, και αναχώρησε για το Kindl-Bühne Wuhlheide (ένα πραγματικά θαυμάσιο venue), έστρωσε τις κουβερτούλες του στο γρασίδι και έκανε αυτό που εμείς οι Έλληνες βρίσκουμε συνήθως πολύ δύσκολο …να κάνουμε.

Αφέθηκε στην χαλαρότητα και με άπλετη ευθυμία απόλαυσε κάτι που ξεκίνησε σαν μια βόλτα στο δάσος για πικ-νικ και κατέληξε σε ένα πολύ γλυκό event. Διότι σε αντίθεση με μας τους υπερ-επιλεκτικούς – εδώ στην Ελλάδα – οι Γερμανοί έχουν μάθει να διασκεδάζουν και να εκτιμούν την κάθε (μουσική κι όχι μόνο) στιγμή χωρίς να διαχωρίζουν τους καλλιτέχνες σε cool και φλώρους, indie και commercial, κλπ, ενώ φυσικά ούτε και η βροχή (!) τους πτόησε. Άλλωστε σε ένα τόσο όμορφο και λειτουργικό venue, και τελικά σε ένα τόσο καλά οργανωμένο event (οι διοργανωτές είχαν μέχρι και δωρεάν αδιάβροχα διαθέσιμα για τον κόσμο) τί παράπονο θα μπορούσε να έχει κανείς (πώς να πατήσει κανείς ξανά σε ελληνική συναυλία μετά από αυτό – χωρίς να πάθει κατάθλιψη…;);

Σε γενικές γραμμές το festival αυτό αποτέλεσε μια πολύ ευχάριστη “περιπέτεια”, που είχε σαν πρωταγωνιστές – εκτός των άλλων – καλλιτέχνες όπως οι Cutting Crew, η Katrina [and the Waves] (με μια ενδιαφέρουσα εκτέλεση του “Walking on Sunshine”), η Alannah Myles και ο Midge Ure (με τα “Dancing with tears in my eyes” και “If I was” να ζεσταίνουν το κοινό ) αλλά φυσικά με τον Rodger Hodgson να κλέβει πραγματικά την παράσταση και να κάνει το κοινό να “παρακαλάει” για …περισσότερο.

Ο κύριος Hodgson άφησε το crew να ετοιμάσει την σκηνή τοποθετώντας 6 φυτά και 3 χαλιά. Εκεί (στα χαλιά) τοποθετήθηκαν ένα synth, ένα πιάνο και τα πνευστά του πολύ ταλαντούχου Erin MacDonald ο οποίος με πραγματικά θαυμάσιο τρόπο συνόδευσε τον Hodgson στις μουσικές ιστορίες του. Κι αν αυτό το σκηνικό φάνηκε αρχικά περίεργο σε κάποιους, όλα άλλαξαν όταν άρχισε να παίζει το αγαπημένο του πιάνο ο πρώην τραγουδιστής / στιχουργός / συνθέτης των Supertramp. Η φωνή του σπαρακτική και διαπεραστική όπως ακριβώς και πριν 25 χρόνια, ενώ τα χέρια του μεγαλουργούσαν στο αγαπημένο του όργανο, εκείνο που ανέδειξε το ταλέντο του ως μουσικού (και να τονίσω εδώ ότι όλα τα κομμάτια ήταν 100% live). Στα 50 περίπου λεπτά που είχε διαθέσιμα ο Hodgson προτίμησε να ερμηνεύσει μόνο τραγούδια που είχε γράψει για τους Supertramp αφήνοντας έξω αυτά της solo καριέρας του. “Take the long way home”, “Hide in your shell”, “Lord is it mine”, “It’s raining again”, “Breakfast in America”, “Logical Song”, “Don’t leave me now”, “School”, “Dreamer” ήταν το setlist, με το κοινό να ζητάει περισσότερα.

Το SpreeRadio festival ήταν από την αρχή ως το τέλος μια υπέροχη και σίγουρα πολύ διαφορετική εμπειρία. Ακόμα και κάτω από βροχή ήταν ένα event που φάνηκε να ευχαριστεί το κοινό, συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος. Άλλωστε δεν είναι και λίγο να βλέπεις live έναν από τους πιο αγαπημένους σου (ever) καλλιτέχνες, για πρώτη φορά…