Menu

Επιτέλους, Τρίτη! Και όχι μια οποιαδήποτε Τρίτη, η πολυαναμενόμενη Τρίτη, η Τρίτη της τρίτης συναυλίας των Depeche στην Ελλάδα. Η αλήθεια είναι ότι ξεκινήσαμε πολύ νωρίς, μα πάρα πολύ νωρίς λαμβάνοντας υπόψη τις ώρες της συναυλίας (thanks Striggo), αλλά το τελετουργικό είναι κομμάτι της κάθε συναυλίας, πόσο μάλλον μιας συναυλίας Depeche. Βρεθήκαμε έξω από το Terravibe στις 11 περίπου το πρωί, όπου συναντήσαμε και άλλους DM φανς, ανεβάζοντας τον αριθμό στο αστρονομικό νούμερο των έξι ατόμων (άλλα στατιστικά στοιχεία: 6 φραπέ, ένα δέντρο, τρεις πέτρες). Παρακολουθήσαμε να στήνουν την πάνω είσοδο, την κάτω είσοδο και κατά τις 15:00 είχε αρχίσει να μαζεύεται κόσμος.
Η ζέστη ήταν αφόρητη. Σιγά-σιγά κατέφθαναν τα πρώτα πούλμαν και η είσοδος από τον κεντρικό δρόμο αποκλείστηκε, με αποτέλεσμα η πρόσβαση να γίνεται μόνο από το μονοπατάκι. Αρκετοί ήταν εκείνοι που φτάνοντας, άλλαξαν το εισιτήριό τους σε VIP (ανταλλάσσοντας το παλιό με εκείνους που ήθελαν να αγοράσουν εκείνη την ώρα το χαρτάκι τους χωρίς να επιβαρυνθούν το ποσό των 5 επιπλέον ευρώ).

Η ζέστη συνεχίζεται. Στην κάτω είσοδο ο κόσμος μαζεύεται, στην πάνω τα πράγματα είναι καλύτερα. Η ώρα περνάει και δεν υπάρχει καμία κινητικότητα. Στεκόμαστε, μετριόμαστε, στοιχιζόμαστε, χωριζόμαστε (σε τι;) αλλά οι πόρτες παραμένουν κλειστές. Pain and suffering. Όνομα και πράγμα.

Στις έξι σχεδόν ανοίγουν οι πόρτες, ο κόσμος ορμάει μέσα στο χώρο και οι υπεύθυνοι φωνάζουν να μην τρέχουμε. Ραδιοφωνικός σταθμός μοιράζει καπελάκια, τα οποία θα ήταν εξαιρετικώς χρήσιμα και για όσους βρίσκονται έξω από τις πόρτες. Πρώτη κίνηση να πιάσουμε θέση, αριστερά της σκηνής, στο κάγκελο των VIPs (απέξω). Τρέξιμο για merchandise και το voucher. Προμήθειες σε νερά και πάμε πίσω.

Ο κόσμος έχει αρχίσει να μας πιέζει. Πρώτοι βγαίνουν οι γερμανοί Schiller. Ο Heppner εμφανίζεται σε δύο τραγούδια και σε γενικές γραμμές οι Schiller κάνουν μια αξιοπρεπή εμφάνιση που δεν κουράζει. Διάλειμμα ολίγον λεπτών (σχήμα λόγου). Στη σκηνή οι Raveonettes. Ο ήχος μπουκωμένος και τα τραγούδια δεν μπορούν να μας κρατήσουν το ενδιαφέρον. Φυσικά εκτός από την αδιάφορη εμφάνιση, στην αρνητική στάση του κοινού συνετέλεσε και το γεγονός ότι η ανυπομονησία μεγάλωνε καθώς αμέσως μετά θα ακολουθούσαν οι Depeche.

Όπερ και εγένετο. Η σκηνή του Terravibe δεν είχε καμία σχέση με τους χώρους του εξωτερικού και όπως ήταν φυσικό, δεν μπόρεσαν να στήσουν πλήρως το σκηνικό της περιοδείας. Κατά την άποψή μου, το στοιχείο αυτό συνετέλεσε αρκετά και στην εμφάνιση ενός «επαγγελματία» (με την κακή έννοια) Gahan όπως κάποιοι τον αποκάλεσαν.

Το setlist είχε ως εξής:

Intro
A Pain That I’m Used To
A Question Of Time
Suffer Well
Precious
Walking In My Shoes
Stripped
Home
It Doesn’t Matter Two
In Your Room
John The Revelator
I Feel You
Behind The Wheel
World In My Eyes
Personal Jesus
Enjoy The Silence

Encore:
Shake The Disease
Photographic
Never Let Me Down Again

Και τώρα η αντικειμενικότητα μου θα πάει έναν σύντομο περίπατο.

Όταν βγήκαν οι Depeche άρχισαν οι κλασικές ιαχές του πολέμου και φυσικά τα σπρωξίδια. Νομίζω ότι εκείνη τη στιγμή ξεχάσαμε ορθοστασία, ζέστη, πιτυρίδα, τοπικό πάχος. Ο Dave μας καλησπέρισε και ξεκίνησε η γιορτή. Το γκρουπ είχε στη διάθεσή του ένα πολύ δυνατό setlist. Κορυφαίες στιγμές η εκτέλεση του Shake the Disease από τον Martin και φυσικά το ρυθμικό Photographic στο encore. Ο ήχος ήταν πολύ καλός, η φωνή του Dave δυνατή και επιβλητική χωρίς να αναλώνεται στους άσκοπους λαρυγγισμούς του Live Monsters και ο Martin γλυκά εξωστρεφής, με τον χαρακτηριστικό χοροπηδηχτό χορό του. Τελευταία συναυλία της περιοδείας γαρ και ο Dave παρουσίασε τους ανθρώπους που δούλεψαν όλον αυτόν τον καιρό, ανάμεσά τους και ο κ. Kessler.

Ακούστηκαν πολλές γκρίνιες. Για τη διοργάνωση, για την τυπική συμπεριφορά του συγκροτήματος, για την έλλειψη πάθους από τους VIPs, για την ύπαρξη των VIPs… αλλά αυτό δεν είναι απολογητική ούτε της Didi, ούτε του συγκροτήματος.

Και τελευταίο κομμάτι, το Never Let Me Down Again ήταν ο καλύτερος αποχαιρετισμός με χιλιάδες χέρια να κινούνται ρυθμικά. See the stars they’re shining bright, everything’s alright tonight.

See you next time!

Φώτα.

Κείμενο: Βάσω Χούνου

Σχολιάστε

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.