Dead Can Dance, Paramount Theatre, Oakland, CA
22 Σεπτεμβρίου 2005

Συναυλία Dead Can Dance την ημέρα των γενεθλίων μου? Ειλικρινά δεν μπορούσε κανείς να μου κάνει καλύτερο δώρο. Έχοντας χάσει την Ευρωπαϊκή τους περιοδεία λόγω της μετακόμισής μου στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, είχα μεγάλο καημό να τους δω. Αμέσως μόλις ανακοίνωσαν ότι θα φέρουν τις μαγικές τους μουσικές από Αμερική μεριά, έσπευσα να προμηθευτώ το μαγικό χαρτάκι (με το φορο-χαράτσι του ticketmaster βεβαίως-βεβαίως).

Το Paramount Theatre είναι αδιαμφισβήτητα ότι καλύτερο έχει να δείξει από μουσικής πλευράς το -κατά τα άλλα μίζερο- Oakland (αυτό και το διάσημο τζαζ μπαρ Yoshi’s). Διακοσμημένο σε στυλ αρτ-ντεκό, όπου κι αν γυρίσεις και κοιτάξεις θα μαγευτείς από την ομορφιά του. Με τρομερή ακουστική, είναι το ιδανικό μέρος για τέτοιου είδους ακουστικές/ατμοσφαιρικές συναυλίες (λίγες μέρες αργότερα να φανταστείτε έπαιζαν οι Sigur Rós). Το κοινό ήταν λίγο απ΄όλα: μαυροντυμένοι γκοθάδες, μεσήλικα ζευγάρια, χίπηδες, new age φρικιά και πολύς -μα πολύς- καλλιτεχνικός κόσμος (μια γενικότερη σούμα του πληθυσμού του Σαν Φρανσίσκο).

Λίγα λεπτά μετά την προγραμματισμένη ώρα έναρξης η Lisa εμφανίστηκε με μια τεράστια χρυσοκίτρινη κάπα σαν ιέρεια και πήρε τη θέση της στο βάθρο. Τα ‘Nierika’, ‘Saffron’ και το καινούργιο ‘Compassion’ άνοιξαν το χορό, για να ακολουθήσει το ‘The Ubiquitous Mr. Lovegrove’, το πρώτο «χιτάκι» που ξεσήκωσε τον κόσμο. Έχοντας μια καλή ισορροπία μεταξύ των μεθυστικά «αργών» κομματιών που τραγούδαγε η Lisa και αυτών του Brendan, τόσο οι ίδιοι, όσο και οι μουσικοί που τους συνόδευαν επί σκηνής φάνηκαν πολύ «δεμένοι» μεταξύ τους και κάποιες στιγμές δεν πίστευαν τα ατελείωτα χειροκροτήματα του κόσμου.

‘Αυτό το κομμάτι ήταν νούμερο 1 τον 14ο αιώνα’ είπε ο Brendan και ανάμεσα στα γέλια του κοινού ακούστηκε το ‘Saltarello’. Το καθιστό κοινό ξεσηκώθηκε και το Paramount ζωντάνεψε. Το ‘The Wind That Shakes The Barley’ ήρθε να ηρεμήσει λίγο τα πνεύματα, όταν άρχισαν να μπαίνουν οι πρώτες νότες του υπέρ-αγαπημένου μου ‘How Fortunate The Man With None’. Ήταν μια μαγική στιγμή…μια στιγμή που δεν υπήρχε τίποτε άλλο παρά μόνο η τρομακτική φωνή του Brendan και το πολύ αληθινό της μήνυμα: πόσο τυχερός αυτός που δεν έχει τίποτα.

Ακούστηκαν επίσης τα ‘Yulunga’, ‘Sanvean’, ‘American Dreaming’, ‘Severance’ και το σετ τελείωσε με το ‘Hymn For The Fallen’. ‘Καληνύχτα πανέμορφο κοινό’ είπε η Lisa και με μια υπόκλιση που φάνηκε να θέλει να περικλείσει όλο το θαυμασμό και την αγάπη του κόσμου έφυγε, αφήνοντάς μας μαγεμένους. Χαλαρά η καλύτερη συναυλία που έχω δει ποτέ (και πιστέψτε με, έχω δει πολλές!).