Menu

Φαίνεται ότι ο Andy Bell έχει αντλήσει το μεγαλύτερο έστω μέρος της έμπνευσης για το σόλο άλμπουμ του “Electric Blue” κατευθείαν από τη χορευτική σκηνή. Στην πραγματικότητα, αν ο Bell έπρεπε να βρει εναλλακτικό τίτλο για το δίσκο θα μπορούσε κάλλιστα να το ονομάσει “Confession On A Dancefloor”. Μετά από την κοινή μουσικά πορεία που έχει για δύο δεκαετίες με τον Vince Clarke, ο Andy δείχνει να ολοκληρώνεται ( ;;; ) με ένα άλμπουμ που εσωκλείει όλα τα καλούδια της ποπ, όλη τη χαρά της ντίσκο και όλη τη δράση (δράμα κατά το θεατρικότερο) της χορευτικής σκηνής.

Το άλμπουμ αριθμεί δεκατέσσερα κομμάτια και περιλαμβάνει ντουέτα με Jake Shears (Scissor Sisters ) και την Claudia Brucken (δεν φαντάζομαι να θέλετε συστάσεις ). Ο δίσκος συνυπογράφεται συνθετικά από τους Manhattan Clique (Philip Larsen και Chris Smith) οι οποίο έχουν πρόσφατα συνεργαστεί με τους Erasure, Moby, B-52’s, Stereophonics και Goldfrapp. Ο δίσκος θα κυκλοφορήσει στις 3 Οκτωβρίου (UK) και 4 Οκτωβρίου (USA) από την Sanctuary Records.

Στο “ψητό” λοιπόν:

Ο δίσκος ξεκινάει με ένα αξιοπρεπές Intro που περιέχει electro πινελιές. Μπορεί κανείς να το θεωρήσει και μια πρόγευση για το υπόλοιπο electro μενού που θα ακολουθήσει. Ο Bell καταλαμβάνει την “πίστα” χορού με το synth “Caught In A Spin” το οποίο περιλαμβάνει και ισπανικές κιθάρες δίνοντας του καλή οργανικό άγγιγμα. Στο τρίτο κομμάτι (“Crazy”) δίνεται και το στίγμα του άλμπουμ το οποίο είναι και το πρώτο single. Είναι σίγουρα κομμάτι που σου “μένει”. Στη συνέχεια ο κάνει ένα κήρυγμα για την αλήθεια με το “Love Oneself”, ένα ντουέτο με την Claudia Brucken. Ο Bell τραγουδάει, σχεδόν απαγγέλλει, “Life is a riot. We only have one life. This is not a rehearsal.” Δεν ξέρω αν το έχω ήδη πει, αλλά μιλάμε για ένα άψογο κομμάτι “καρέκλας” (για τους μη κατέχοντες, το μεταφράζω σε dancefloor hit).

Το επόμενο κομμάτι είναι και αυτό ντουέτο, αυτή τη φορά με την Jake Shears (Scissor Sisters ) ή αλλιώς “I Thought It Was You”. Έχουμε λοιπόν μια χορταστική μερίδα από disco funk με τα γρήγορα φωνητικά της Shears που συμπληρώνουν τα αργά σε ταχύτητα και βαριά σε τόνο φωνητικά του Bell. Το κομμάτι δεν είναι ιδιαίτερα πιασάρικο, αλλά σίγουρα πικάρει την gay αισθητική και αντίληψη. Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου “Electric Blue” είναι μια αναδρομή στα 80s με βαριά γραμμή μπάσων αλλά και synth παλαμάκια. Ο Bell εκφράζει άποψη γενική, που πολλούς gay θα εξέφραζε, τραγουδώντας “Pain in my heart. Pain in my soul. Pain my feet.” Μάλιστα, σωστά! Για άλλη μια φορά σας βλέπω στην πίστα να απεικονίζεται επάνω σας η ντίσκο μπάλα.

Το “Jealous” επιδεικνύει τις μοναδικές φωνητικό ταλέντο του Andy. Έχει μια μοναδική ικανότητα να εκφράζει δυνατά συναισθήματα με τα πιο απλούς και ανθρώπινους στίχους. Το “Shaking My Soul” είναι εορταστικό, κάτι που μπορεί να ακούσει κανείς σε ένα φεστιβάλ χαράς με πνευστά αλλά και έντονα δεύτερα φωνητικά ενώ ο Bell αναμοχλεύει αναμνήσεις “back in the day”. Το “Runaway” κρατάει ρυθμικές ισορροπίες στον δίσκο αυτό, μπορεί άνετα κανείς να το χαρακτηρίσει και μπαλάντα, πάντοτε βέβαια ηλεκτρονική, η οποία δίνει ένα μικρό διάλειμμα για να ξεκουραστούν όσοι είναι στην πίστα.

Ο Andy δίνει παράσταση αυτή τη φορά στην electro-clash, στυλ αλά Warren Fischer με το “I’ll Never Fall In Love Again”, όταν ομολογεί τόσο φανερά “They say still waters run deep, and now I’m clinging to the shore”. Με το “Delicious”, για άλλη μια φορά ενώνεται ερμηνευτικά τουλάχιστον, με την Brucken για άλλο ένα ντουέτο. Το “Fantasy” είναι η μπαλάντα του δίσκου με χαμηλών τόνων synth αλλά δυνατά αισθήματα.

Ένα από τα διαμαντάκια του άλμπουμ είναι το “See The Lights Go Out” το οποίο κορυφώνει την χορευτική αισθητική του Bell. Ενά λοιπόν ο DJ θα ολοκληρώσει το set-list του με το τελευταίο, αλλά όχι έσχατο, κομμάτι του άλμπουμ στο οποίο ο Bell άδει “I’m searching for the angles in the sky. I’m loving this sensation tonight.” Το άλμπουμ λοιπόν έχει επίλογο το “The Rest Of Our Lives” χορευτικό μεν, με δόσεις όμως από χαλαρές νότες πιάνου και ακουστική κιθάρας, μι αντανάκλαση της όλης θετικής στάσης του Bell απέναντι στο φαινόμενο που πολλοί καλούν “ζωή”.

Τελικά το άλμπουμ αυτό αντιπροσωπεύει ό,τι καλύτερο συνθετικά έχει να επιδείξει στην ηλικία του πλέον ο Bell αλλά και την μοναδικά, αν όχι αυθεντική, ώριμη πλέον φωνή του. Συν τοις άλλοις οι Manhattan Clique έβαλαν αρκετές πινελιές από την electro μουσική αισθητική τους. Στους χαλεπούς λοιπόν καιρούς μας που πολλοί στερούνται έμπνευσης, καλαισθησίας και βγάζουν δίσκους χαμηλού ή έστω μετρίου επιπέδου, ο Andy Bell, χωρίς να έχει μουσικό υποβολέα τον Vince Clarke, επιδεικνύει ότι μπορεί να δώσει ένα μουσικό παρόν, χωρίς να έχει μοναδικό κράχτη την gay ταυτότητά του και χωρίς να χρησιμοποιεί το δίσκο αυτό σαν ένα “βήμα” για να προβάλλει μια κραυγαλέα περσόνα.

Andy Bell – Electric Blue

Released: October 3, 2005

01: Intro
02: Caught In A Spin
03: Crazy
04: Love Oneself – Duet with Claudia Brucken
05: I Thought It Was You – Duet with Jake Shears
06: Electric Blue
07: Jealous
08: Shaking My Soul
09: Runaway
10: I’ll Never Fall In Love Again
11: Delicious – Duet with Claudia Brucken
12: Fantasy
13: See The Lights Go Out
14: The Rest Of Our Lives

Σχολιάστε

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.