Menu

Ήρθε η κατάλληλη στιγμή. Δεν έχω επαίνους γι’ αυτό το άλμπουμ… Δεν μπορώ να κάνω αναδρομές με αφορμή αναμνήσεις… “Poor little girl, had no way to know,…right out of your hand..”

Μπορώ, παρόλ’ αυτά, να παρακολουθήσω τον Nick Cave και την παρέα του να ανατρέχουν στο παρελθόν, ο καθένας με τον τρόπο του, αναξάρτητα και ελεύθερα και να καταλήγουν στο Nocturama, ένα ολοκληρωμένο “Nick Cave And The Bad Seeds” πανόραμα: Ένα γρήγορο, κι όχι απαραίτητα πρόχειρο, «κοίταγμα» στο παρελθόν, που κινείται ηχητικά πλησιέστερα στην τελευταία τους δουλειά “No More Shall We Part”.

Εδώ έχουμε:

Γι’ αρχή, ένα τρυφερό μουσικό φθινόπωρο ελπίδας. Προσπαθώ να καταλάβω εάν θυμίζει το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου “NoMoreShallWePart” ή το “Sweetheart Come” ή ίσως το “Oh My Lord”….
“…sometimes our secrets are all we ‘ve got. With Our lives we must defend” (wonderful life)

Έπειτα, (κι είναι αγαπημένο αυτό) ένα κομψό πιάνο σε «ψηλές ηχητικές τοποθετήσεις» σε ένα κομμάτι προσμονής.
“…and he wants you, yes he wants you, he is straight and he is true”
(He Wants You). Αν το τραγούδι αυτό μπει σε συλλογή με love songs, όπως το LoveLetter, θα χάσει τη μαγεία του.

Ένα τρίτο κομμάτι περπατά στις μελωδικές γραμμές του “we came along this road” και του “gates of the garden” μόνο που εδώ η παρέμβαση του βιολιού κάνει το κομμάτι ένα σκοτεινό βαλσάκι– παράπονο.
“and you ‘ve got me eating, you ‘ve got me eating, you ‘ve got me eating, right out of your hand” (right out of your hand)

Εντωμεταξύ, στο τέταρτο τραγούδι γίνεται ένα γύρισμα, γνώριμο σαν τις δεσμευτικές υποσχέσεις αγάπης “Do You Love Me?”, με τη ρυθμική κομπορρημοσύνη του “Loverman” (LetLoveIn) κι ένα δυναμικό βιολί να επαυξάνει επιτακτικά. Σ’ αυτό το κομμάτι είναι πλέον ξεκάθαρο ότι έχουν δουλέψει με τον τρόπο τους όλοι: o Chris Bailey προσφέρει την pre-punk πείρα του στα φωνητικά και οι Mick Harvey, Blixa Bargeld, Warren Ellis (!), Thomas Wydler, Martyn Casey, o Sclavunos (φοβερός percussionist-man εδώ!…αλλά και στο επόμενο κομμάτι) και λοιποί, δίνουν μια ποικιλόμορφη τραχύτητα σε μια χαρακτηριστική των παραγωγών του Cave ρυθμική αντιμέτρηση οργάνων! Μου φαίνεται πως γυρίζουμε πίσω…στο “TheMurderBallads”: Το πανόραμα που λέγαμε! Την «επιστροφή» αυτή θα συναντήσουμε και στο τελευταίο κομμάτι:

“so bring it on, bring it on, every neglected dream, bring it on, every little scheme, bring it on, every little fear, and I ‘ll make them disappear” (bring it on)…

Ήδη φθάνουμε στο άκουσμα του πέμπτου μουσικού «ολισθήματος» στο παρελθόν: “Dead Man In My Bed”: Αστείο! Σκοτεινό! Σαρκαστικό! Μια ακατέργαστη, απωθητική, συζυγική ιστορία που μας πάει ακόμα πιο πίσω, στο ύφος των Birthday Party και στις συνεργασίες του Cave πριν το ’81. Εδώ πρέπει να έβαλε βαθιά το χεράκι του ο Βρετανός παραγωγός, o Nick Launay.

6o, 7o κομμάτια: Αναδυόμαστε και πάλι χρονικά και μουσικά στις πιο πρόσφατες δημιουργίες του Cave (κάτι από “Halleluja” και “God Is In The House”): Εδώ συναντάμε μια λυπημένη αναφορά στην απώλεια: “for you might think I’m crazy, but I’m still in Love with You” (still in love with you)
….κι έπειτα έρχεται να συμπληρώσει το μελωδικό μωσαϊκό: “and so it goes and so it seems, that God lives only in our dreams, in our dreams” (there is a town)

Το 8ο κομμάτι του δίσκου δίνει την εντύπωση πως, αν δεν είχε βάλει τις πινελιές με το πιάνο και τη φωνή του ο Cave, θα γινόταν ένα αμιγώς country κομμάτι.
“all the plans that we laid could soon be betrayed. Betrayed like the Rock Of Gibraltar” (Rock Of Gibraltar).

Λίγο πριν το τέλος, ακούμε ένα λυρικό κομμάτι: bitter-sweet smell of rejection:
“you gotta sanctify my love, I ain’t no lover boy” (she passed by my window)

Και το τελευταίο (babe I’m on fire)… Το τελευταίο απίστευτο κλείσιμο των 10-15 λεπτών (δεν μπορώ να υπολογίζω), των 40, 50 στροφών (δεν θέλω να μετρήσω);;
Λοιπόν, εδώ ο Cave και η παρέα του φαίνεται να μην έχουν κάνει καμία προεργασία. Μπήκαν στο στούντιο και άρχισαν να τα πίνουν! Ναι, να πίνουν τη μουσική. Και να πίνουν πολύ! Μέχρι τελικής πτώσης.
Οι φίλοι του Cave συνοδεύουν τη φωνή του με το παίξιμό τους σε κιθάρες, μπάσσο, ντραμς, κλπ.. σε ένα χαοτικό, τσουχτερό ξέσπασμα (θυμίζει Murder Ballads , ξανά)

Τελείωσε, αυτό ήταν! 10 κομμάτια είναι όλα κι όλα. Γράφθηκε κάτι για το Nocturama του Cave, καθώς δεν μπορεί να μένει ασχολίαστη η δουλειά του. Ό,τι και να ’ναι, αρέσει δεν αρέχει ως σύνολο.

Ο Nick Cave, άλλωστε, είναι ένας τύπος που μπορεί με έναν ωμό, αφελή τρόπο να σου λεέι “Let me f*** you” και να σε κάνει να μελαγχολείς ……Να μελαγχολείς.

Nick Cave – Nocturama

1. Wonderful Life
2. He Wants You
3. Right Out Of Your Hand
4. Bring It On
5. Dead Man In My Bed
6. Still In Love
7. There Is A Town
8. Rock Of Gibraltar
9. She Passed My Window
10. Babe I’m On Fire

Σχολιάστε

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.